بی‌حوصلگی، خشم، غم، یا ترس مال شما نیستند، آن‌ها متعلق به شما نیستند. آن‌ها حالات یا وضعیتهای ذهن بشری هستند. می‌آیند و می‌روند. تو آن چیزی که می‌آید و می‌رود نیستی.
بطور مثال به جملات زیر دقت کن:
"حوصله‌ام سر رفته" چه کسی از این آگاه است؟
یا
"من عصبانی، غمگین و نگرانم" چه کسی این‌ها را میشناسد؟
تو آن «شناختن یا آگاهی» از این وضعیتها هستی و نه وضعیتهایی که شناخته می‌شوند.
#اکهارت تُله

"تو آسمانی.
و ابرها چیزهایی هستند که اتفاق میفتند، همان‌هایی که می‌آیند و می‌روند."
#اکهارت تُله

"چه ساده است یادآوری حقیقت و درنتیجه بازگشت به خانه، این حقیقت که:
من افکارم، احساساتم، ادراکات حسی و تجربیاتم نیستم.
من محتوای زندگی‌ام نیستم.
من خودِ زندگی‌ام.
من فضایی هستم که همه‌چیز در آن اتفاق میفتد. من آگاهی‌ام. من همان لحظه حالم.
من هستم.
#اکهارت تُله