در دنیای کودک همه چیز شبیه یک آرزو است و هر چه آرزو کند باید برآورده شود . پس منتظر می شود تا شخصی آرزویش را برآورده کند . او به معجزه و دست های پنهان اعتقاد دارد و از همه کس و همه چیز انتظار دارد . کودک می نوازد و دنیا باید برقصد .
" کودک بودن " زمانی که کودک هستیم شبیه یک رزه محافظ عمل می کند ، این زره آرام آرام ما را با دنیای واقعی آشنا می کند ، دنیایی که خیلی دلپذیر و ارضاکننده برای یک کودک نیست ، پس وقتی بزرگ تر می شویم و آماده ی دیدن دنیای واقعی ، این زره را باید از تن درآوریم .
ماندن در نقش کودک همیشه ما را ناامید می کند و آدم ها وقتی قرار نیست کنار ما باقی بمانند خیلی سیاه و بد به نظر می رسند . خشم هایمان به صورت غیر منطقی زیادتر می شوند ( چون در دنیای واقعی اتفاقاتی می افتد که کودک نمی تواند درکشان کند ، در نتیجه عصبانی و کلافه می شود ) . در نقش کودک بودن مدام ما را به این سوال می رساند : آخر چرا ؟ چرا من ؟
چرایی وجود ندارد . در دنیای بزرگسالان فرصتی برای غر زدن وجود ندارد . در دنیای بزرگسالان قرار نیست همه چیز خوب و دوست داشتنی باشد و قرار نیست از هرکس و هر موقعیتی که شبیه ما نیست متنفر شویم . در دنیای بزرگسالان هیچ چیز مطلق نیست . همه چیز ممکن است روی دهد . برای یک بزرگسال مدت هاست که نجات دهنده در گور خفته ، بهتر است اجازه دهیم فعلا خفته باشد تا برویم و بدون رویا و توهم دنیا را کشف کنیم .
وقتی ما نگاهی کودکانه به زندگی داشته باشیم رنجیده می شویم و ساده انگارانه با دنیا برخورد می کنیم ، در صورتی که پذیرش زندگی به نگاهی بالغ ، پخته و عمیق احتیاج دارد .
.

📚#تکه_هایی_از_یک_کل_منسجم
#پونه_مقیمی
#پاتوق_کتاب

#انرژی_مثبت

@positive_energy1