انسان از بيرون قطره ای كوچك بنظر می رسد اما از درون كاملا متفاوت است. در دنيای درون، انسان همچون درياست. ما به اين دليل از بيرون يك قطره كوچك جلوه می كنيم كه فقط بدن ما ديده می شود. اما از درون، وقتی در وجود خويش ريشه بدوانی و بر آن متمركز شوی، وقتی در سكوت محض وضوح و شفافيت پديد آيد، وقتی در مراقبه عميق بتوانی واضح و روشن ببينی، وقتی تمام گرد و غبارها و ابرهای اميال و آرزوها و افكار ناپديد شده باشد، ناگهان از خودآگاهی خويش آگاه می شوی نه از جسم و بدن. در حقيقت، تو در آن لحظه جسم و بدن خود را فراموش می كنی. نه فقط بدن، بلكه ذهن را نيز فراموش می كنی. در آن لحظه از خودآگاهی بی حد و مرزی آگاه می شوی. آن خودآگاهی بی حد و مرز، آن خودآگاهی درياگون، وجود حقيقی ماست. ماهيت ماست. ما از آنچه در ظاهر بنظر می رسيم نيستيم. پس فريب ظاهر را مخور. فريب آنچه را كه در آيينه می بينی مخور، زيرا آيينه فقط می تواند جسم تو را بنماياند. تو بايد زنگارهای آيينه درون خويش را بزدايی تا بدانی كه چقدر وسيع و پهناوری. تو به پهناوری همه جهان هستی.