اگر زندگی تحت سرمایه‌داریِ معاصر را بتوان به‌مثابه‌ی نوعی «طردشدگیِ سازمان‌یافته» درک کرد، یعنی همان‌طور که ساختارهای باقی‌مانده‌ی حفاظت کنار گذاشته می‌شوند و برای امرارِ معاشِ ما چیزی جز تواناییِ فروشِ نیروی کارمان باقی نمی‌ماند، پس «مبارزه برای استثمار، تو گویی شورش باشد» توضیح می‌دهد که چگونه، ما به جایی می‌رسیم که به طردشدنِ خود میل بورزیم.
_______________
👈متن کامل