د ساجـــ❤️ـــد او د مــــ💋ــــروا کيســــ😍ـــــه.
لومړۍ①برخه❤️
ساجد له پیښور نه دا کيسه رالیږلی، نوموړی شپاړس کلن ده د لسم ټولګي زده کوونکی ده خپله کيسه په دا ډول کويي.
ژمی وٶ يخنې ډېره زياته وه سهار مي د کالج امتحان وه۔ ما هم ځان تيار کړ امتحان ته روان شوم ـ درې امتحانه مي ختم شوي وه د نن څلورم امتحان وه.
په کوڅه کې روان وم يو دم د ښځې غږ مي تر غوږو سو وايې " اے الکه"
ما ژر پر يوا بلاخوا وکتل چي د چپ لاس لخوا يو ښاٸسته کور وٶ د تاج محل هوا ورباندې ماتيده، دوه منزله وو ـ په دروازه کي يو ښاٸسته ښځه ولاړه ده تقريباً چي د ٢٧-٢٨ شاوخوا به يي عمر وي.
تنګه جوړه يی په غاړه وه غټې سيني يي اله وژل کړي. تکه سپېنه، غټې سترګي لکه د ميا خلېفه, او غټ کوناټو والا لکه ايلکس سټار دسي معلومیدي، نو ما دا مال په دي کوڅه کي هيڅ نه وه ليدلې نو زه هم نوی ځوان شوی وم ډير له شوق نه ډک وم. چي زياتره وخت به ما موټ واهه ځکه په دي معاشره کي واده موږ نه شوای کولایی ځکه خسر به په لور باندي په لکونو پيسي اخيستي نو زموږ هم متوسط ژوند روان وو يعني د واده او نکاح مي پيسي بيخي نه لرلي ځکه له ما دوه مشران وروڼه نور هم پاتي وو. او د ما واده خو لا ليري خبره وه. نو ما ورته وکتل ورته کړه مي چي څه وايي؟
وای دلته راسه دروازي ته ـ زه هم ورغلم ـ او لاس يي راکړ پوښتنه يي راسره وکړه او زما لاس يي په لاس کي ټينګ کړ چي ډير خوند يي وکړ لکه پنبه داسې پاسته لاس يي وه وای زه مروا يم دلته اوسم او په لاس کي يي پيچکاري نيولي وه وای دا به نه راته ولګويي؟
ما ويل کور کي سوک نسته؟
وای نه شته خو ځکه مي تاته غږ کړ.
نو ماهم له خدايه دا موقع غوښتله، ما د خبرو د اوږدولو کوښښ کاوه وه. هغي هم خبري اوږدولي ـ
خو ما ورته کړه مال ميړه د چيري دی؟
ويي ويل وای ته يو وار را داخل شه کورته سي څوک د ونه ويني.
وای کراچې ته تللى دی هلته يي يو څه کارونه دي يو څو شپي ورسته به راشي.
ما ورته وويل چي سمه ده.
ورته ومي ويل که څوک دلته راغلل نو وای به چي دا پردي هلکه دلته څه کوي زه به څه ځواب ورکوم؟
وای بيغمه اوسه دلته هيڅوک هم نه شته او نه څوک راتللی شي زه يواځې يم خو پيچکاري راته ولګوه چي اوس ته دومره خبري کوي خيرده.
ما ورته وويل چي زه خو څه ډاکټر نه يم چي هر چاته به پيچکاري لګوم. وای نو ما په دا ټوله کوڅه کې په تا غږ وکړ چي دلته راشه. زه اوس ډاکټر ته يوازې نه شم تللی.
ما ورته وويل ښه ځه سمه ده خو ليږ ژر کوه چي د ما د امتحان ناوخته کيږي. دلته مي په زړه کي نور اور بل شوی وه دومره ښائسته او پيټ اندام چي خدای دي ته ورکړی وه.
واه واه...
نو زه کوچنی هم وم ددي په نسبت ځکه دا له ما مشره وه خو دومره جوړه وه د ظالم لور چي څه ووايم...
ورته ومي ويل مال پيچکاري په رګ کي ده او که په غوښه کي؟
نوما سي ددې لاس ته وکتل په تنګه جوړه کي له لري معلومېدل. دا سي تک سپين وه چي وېنه په کي ښکاريده.
مروا وويل وای څه ته ګوري په غوښه کي ده.
ورته ومي ويل مال ژر شه مټ د ښکاره کړه چي درته ويي لګوم چي په ما ناوخته ده امتحان ته روان يم خو زړه مي چيري کيدو چي زه دي ځيني لاړ شم خو بس څه ووايم.
دي سترګي مړې را واړولي او زياته يې کړه وای دلته په دروازه کې خو پيچکاري نه لګيږي هلته کوټي ته راځه. اوبل زه هر وخت پيچکاري په کوناټي کي لګوم، د ما ميړه يي هم هروخت راته لګويي.
نو ما هم له خدايه دغه غوښتل، خو په خوله مي ورته وويل د ځان د سپين ثابتولو لپاره مال هغه خو د ميړه دي خود به یی په کوناټي کي دروهي، خو زه يي په مټه کي درته وهم؟
وای په مټه کي خوږيږم کوناټي کي يي راته ووهه په تا خو څه نه کيږي.
ما ويل سمه ده چي کله کوټي ته لاړو نو مروا په تخت وغځيده او خپل پرتوګ يي وباسه د لاندي يو چسب پتلون اچولی وه چي کوناټي يي داسي سم په کي راوتلي وه.نور د ما هم طاقت ورته ونه شوه په پرتوګ کي مي غ..ين ورته په توپونو شوه چي ...
نوره بيا...🥰😘لایک زیات کوی مننه❤️