تاریخ معاصر با نوجوانان
.
بهر حال با نسلی روبرو هستیم که "سوال" دارند. باهوشند. در معرضند. البته عمده سوالات‌را در ذهن‌شان کاشته‌اند. خاصیت دنیای مجازی امروز است که سوال دانش آموز و نخبه دانشگاه یکی شده است. چون منبع هر دو یک جا بیشتر نیست: شبکه اجتماعی
بطور هفتگی در حال ضبط گفتگو با دانش آموزان هستیم صرفا و فقط با این ایده که به شبهات تاریخ معاصر پاسخ دهیم.
اما چرا؟
اینکه تاریخ مهم است و برای ساخت هویت باید به آن توجه شود بارها و بارها در همین جا بحث کرده ام. در کشور ما هم متولی ندارد. در دانشگاه ها نحیف است. صاحب ندارد. شبانه روز در حال جعل تاریخی هستند. مردم را به یک گذشته رویایی و تخیلی سوق میدهند. اما چرا با نوجوانان؟
من استدلالی دارم:
۱. یک نسل یعنی متولدین دهه بیست و سی و کمی قبل تر سال با شاه مبارزه کردند. تبعید، حکومت نظامی، تحمل ساواک و... بالاخره پیروز شدند. اما به تمام آرزوهای اعلامی انقلاب نرسیدند. آن نسل وظیفه اش انقلاب بود.
۲. یک نسل یعنی غالبا متولدین دهه چهل پس از انقلاب، در جنگ تحمیلی ایستاد تا کشور و انقلاب بدست صدام ساقط نشود. اکثر شهدا متولد این بازه هستند. وظیفه آنها نگه داشتن ایران و انقلاب بود.
۳. یکی دو نسل بعد باید زیرساخت ایجاد میکرد، تحریم و ترور تحمل میکرد. جامعه را در مرحله دیگری پیش میبرد. اما آنها هم به آرزوهای اعلامی نرسیدند.
۴. نسلی که باید تلاش نسل های دیگر را تکمیل کند، نسلی که باید به قله برسد. نسلی که باید به آرزوها برسد یعنی ایران مستقل، قدرتمند همراه با عدالت، همین نسل است. دشمن داخلی و خارجی متمرکز روی این نسل است. عمده دعوا بر سر انقطاع ارزش و فاصله نسلی با اینهاست. همه کار اینها هستند.
ساختِ جامعه، انباشت تجربه همه نسل‌هاست. اگر بین تلاش نسل ها فاصله ایجاد شود، شکست است. از بین رفتن دهه ها تلاش است. در تاریخ غرب هم اگر غربی ها از اواخر قرن چهاردهم حرکت را آغاز کردند در قرن هجده و نوزده به قدرت عالمگیر جهان تبدیل شدند. کار یک نسل و یک دهه نبود.
بفکر این نسل باشید
وقت باید گذاشت
پول و قدرت اینجا نیست
حوصله میخواهد
ادبیات خودشان را میخواهد
اما برای آینده ایران است.
#علیرضا_زادبر
.
بهر حال با نسلی روبرو هستیم که "سوال" دارند. باهوشند. در معرضند. البته عمده سوالات‌را در ذهن‌شان کاشته‌اند. خاصیت دنیای مجازی امروز است که سوال دانش آموز و نخبه دانشگاه یکی شده است. چون منبع هر دو یک جا بیشتر نیست: شبکه اجتماعی
بطور هفتگی در حال ضبط گفتگو با دانش آموزان هستیم صرفا و فقط با این ایده که به شبهات تاریخ معاصر پاسخ دهیم.
اما چرا؟
اینکه تاریخ مهم است و برای ساخت هویت باید به آن توجه شود بارها و بارها در همین جا بحث کرده ام. در کشور ما هم متولی ندارد. در دانشگاه ها نحیف است. صاحب ندارد. شبانه روز در حال جعل تاریخی هستند. مردم را به یک گذشته رویایی و تخیلی سوق میدهند. اما چرا با نوجوانان؟
من استدلالی دارم:
۱. یک نسل یعنی متولدین دهه بیست و سی و کمی قبل تر سال با شاه مبارزه کردند. تبعید، حکومت نظامی، تحمل ساواک و... بالاخره پیروز شدند. اما به تمام آرزوهای اعلامی انقلاب نرسیدند. آن نسل وظیفه اش انقلاب بود.
۲. یک نسل یعنی غالبا متولدین دهه چهل پس از انقلاب، در جنگ تحمیلی ایستاد تا کشور و انقلاب بدست صدام ساقط نشود. اکثر شهدا متولد این بازه هستند. وظیفه آنها نگه داشتن ایران و انقلاب بود.
۳. یکی دو نسل بعد باید زیرساخت ایجاد میکرد، تحریم و ترور تحمل میکرد. جامعه را در مرحله دیگری پیش میبرد. اما آنها هم به آرزوهای اعلامی نرسیدند.
۴. نسلی که باید تلاش نسل های دیگر را تکمیل کند، نسلی که باید به قله برسد. نسلی که باید به آرزوها برسد یعنی ایران مستقل، قدرتمند همراه با عدالت، همین نسل است. دشمن داخلی و خارجی متمرکز روی این نسل است. عمده دعوا بر سر انقطاع ارزش و فاصله نسلی با اینهاست. همه کار اینها هستند.
ساختِ جامعه، انباشت تجربه همه نسل‌هاست. اگر بین تلاش نسل ها فاصله ایجاد شود، شکست است. از بین رفتن دهه ها تلاش است. در تاریخ غرب هم اگر غربی ها از اواخر قرن چهاردهم حرکت را آغاز کردند در قرن هجده و نوزده به قدرت عالمگیر جهان تبدیل شدند. کار یک نسل و یک دهه نبود.
بفکر این نسل باشید
وقت باید گذاشت
پول و قدرت اینجا نیست
حوصله میخواهد
ادبیات خودشان را میخواهد
اما برای آینده ایران است.
#علیرضا_زادبر