بچه‌تر که بودم، قرار بود آخر هفته بریم استخر. با دوستام. برنامه چیزی فراتر از مفرح بود!
من داشتم از خونه دور میشدم. این خودش یه ماجراجویی تمام عیار بود. اصلا اهمیت نداشت که اتوبوس شلوغه و باید ایستاد و خط عوض کرد و ... نه! یه جهانگردیِ کوتاه پیش رو بود.
و خب خود استخر...
من همه چی رو از قبل تصور می‌کردم. شنا کردن، راه رفتن، مسابقه دادن، نفس حبس کردن و استراحت سه کنج استخر تو آب، وسط سر و صدا نفس نفس زدن... در حالی که همه رو داری تماشا می‌کنی.

در حالی که از زیر آب اومده بودم بالا و دستام‌و انداخته بودم لبه‌های استخر و داشتم همه رو تماشا می‌کردم، یاد یه هفته پیشم افتادم. خودم‌و دیدم پای دفتر و کتاب، وسط مشق نوشتن، که فرو رفته بودم تو رویای استخر و داشتم الانم‌ -این لحظه‌ای که زندگی می‌کنم رو- تصور می‌کردم.

بزرگ‌تر شدم. به تلاش و تکاپو و رویاپردازی ادامه دادم. دویدم و رفتم و رسیدم. و هرجا نشستم یه گوشه و استراحت کردم، برگشتم گذشته‌م‌و تماشا کردم. مثل امروز که مسافرم‌ و دارم از خونه دور میشم و دوباره به دنیا میام.
به دنیا میام تا رویای جهانگردا رو ادامه بدم.

این فنّ در لحظه زندگی کردن بود. من از بچگی راز مهمی رو کشف کرده بودم. رازِ سفر در زمان...

#نوشتنی
#میثم_بهاران

@meysambaharan