گرچه به جز ریاضیات و منطق، احتمالاً چیزی به اسم قطعیت نداریم؛ اما با قطعیتِ روانی می‌گویم که راز موفقیت بیشتر آدم‌هایی که دیده‌ام یک چیز بوده: تمرکز و استمرار. و راز شکست آنها نیز تکثّر و ولنگاری و شلختگی.


آدم‌ موفق مثل موشک نقطه‌زن روی یکی دو چیز تمرکز می‌کند، و با برنامه، تلاش و استقامت بالاخره به بخشی از آن می‌رسد. باقیِ چیزها مثل هوش، طبقه و ... برایش حاشیه است.

درست مثل یک بدن‌سازِ طبیعی (نه هورمونیِ پفکی) که هر جور بدنِ اولیه‌ای داشته باشد، با تمرین مستمر بعد از چند سال یک بدن خوب می‌تواند از آن دربیاورد؛ حتی اگر آرنولد نشود.

اما آدم‌ ناموفق را که بکاوی می‌بینی در زندگی‌ مدام شاخه به شاخه پریده. ول و رها و بی‌برنامه. حالا یا به‌خاطر گیجی، بی‌هدفی و افق نداشتن؛ یا به خاطر خودخفن‌پنداری.

جایی در تاریخ بیهقی، خواجه احمد به بوسهل زوزنی می‌گوید: «در همه‌ی کارها ناتمامی».
آدمِ ناتمام، هیچ کاری را کامل نمی‌کند. درگیر حاشیه است، تا متن. دمدمی مزاجی که مدام شاخه به شاخه می‌پرد. حتی اگر هوش و امکانات خوبی هم داشته باشد، بازهم معمولاً تهش چیزی نمی‌شود.

💬دکتر زندی روانشناس

@merigaj