حالا علاوه بر محیط که بهمن بهش اشاره کرده، در رسیدن به جایگاه های درخشان مثل برندگان نوبل، قهرمانان المپیک، دانشمندهای بزرگ و …، میتونم با اطمینان بگم که مهمتر از محیط ژنتیک هست.
برای ورزش قهرمانی اگرچه که تمرین و پشتکار بسیااااااار مهم و ضروریه، اما کافی نیست. کسایی که قهرمان المپیک میشن، حتی نوع عضله اشون، تعداد میتوکندری های موجود در هر سلول عضله اشون که فاکتور اصلی برای مصرف اکسیژن و تولید انرژی در سلول هست با آدم های عادی فرق میکنه و با ورزش و تمرین نهایتا میشه ۱۰-۲۰٪ در بهتررررین حالت عضله رو ارتقا داد.
یعنی میخوام بگم دست ژنتیک بالای همه دستهاست ! یکی مثل مایکل فلپس فقط چون مامانش از بچگی برای کنترل بیش فعالی فرستادتش کلاس شنا مایکل فلپس نشده ! ژنتیکش اونو تبدیل به مایکل فلپس کرده.
مطمنم در مورد دانشمندا هم همینجوره.

اما برای آدم های عادی مثل من که نه ژنتیک برتری دارند و نه هوش خیلی بالاتری از میانگین جامعه، قطعا ترکیب محیط و پشتکار میتونه ما رو به آرزوهای معمولی برسونه.