بعد حالا شغل من:
همیشه با یک سری آدم در عصبانی ترین و مستاصل ترین و طلبکارترین حالت ممکنشون سر و کله میزنی. هرروز غذای بیمارستان رو میخوری. همه اش در حال استرس کشیدنی. آدم ها رو بدترین و ناتوان ترین ورژن خودشون میبینی. فقط چند روز در عید تعطیلی که اونم قبل و بعدش باید کشیک فشرده بدی و نابود بشی تا بتونی چهار روز بری مرخصی و سنگ هم از آسمون بباره باید بری سر کار. درآمدش هم که اصلا به زحمت و استرس و فشارش نمیارزه. واقعا دیگه یک شغل چه ویژگی هایی باید داشته باشه که نریم سراغش ؟!!!