در خصوص انتخاب محل طرح تخصص (در اینجا داخلی)، به نظرم چند تا نکته هست که بهتره بدونید.
حدود ۶۰ تا محل انتخاب دارید که به ترتیب اولویت های خودتون باید پرش کنید.
یک فایل pdf حاوی شماره کارشناس‌های معاونت درمان‌های دانشکده های پزشکی مملکت در اختیار شما قرار میگیره. به تک تک اینها تلفن کنید و اولویت‌های خودتون رو از اونها بپرسید. این پروسه ممکنه یکی دو هفته طول بکشه، اما انجام بدید.
مواردی که بهتره بپرسید:
چندتا متخصص داخلی دیگه مشغول هستن؟
اگر تعداد کمه، بذارید اولویت های آخر. چون داخلی کارش زیاده و تمام روزهای ماه بایستی داخلی وجود داشته باشه. کلینیک، بیمارستان، دیالیز احتمالی و...
آیا متخصص قلب و نورولوژی دارن؟ اگر ندارن یا به زودی میرن، قطعا بگذارید اولویت‌های آخر. کار خودمون خیلی کمه، حالا مریض‌های قلبی و نورو هم گردن ما باشه! ماشاالله در دوران رزیدنتی هم که آموزشی ندیدیم در این موارد.
پانسیون داخل بیمارستانه یا توی شهر؟
پانسیون اگر داخل شهره، اجاره رو به موقع پرداخت میکنن؟
توجه کنید که چیزی بعنوان "پانسیون نمیدیم" نداریم. وظیفشون هست که پانسیون یا خونه رو تهیه کنن، قرارداد اجاره رو هم خود دانشگاه باید با صاحبخونه ببنده. شما زیر بار قرارداد نرید. پرداخت اجاره هم به شما ربطی نداره.
فاصله از جایی که ایستگاه قطار یا فرودگاه داره رو بپرسید.
کارانه چند ماه عقب هست؟
ضریب امتیاز اونجا چقدره؟
این طوری نباشه که شما رو چند روز بفرستن یک شهر دیگه رو هم کاور کنید!
اگر هر کدوم سوالها رو گفت نمیدونم، شماره رئیس بیمارستان رو بگیرید و بهش زنگ بزنید بپرسید.
چند نکته بعد از مشخص شدن محل طرح:
چهار پنج سری از مدارکتون کپی داشته باشید. عکس ببرید، تا اونجا آواره کپی نشید!
بپرسید وضعیت پانسیون دقیقا چیه؟ این رو بخواید روزی که میرید اونجا کلید پانسیون توی دست شما باشه، در غیر این صورت اصلا نرید ثبت نام نکنید! هیچ قول و وعده ای رو نپذیرید. یک روده راست در شکم هیچ کدوم اینها نیست. حتی روسای بیمارستان‌ها! بگید پانسیون ندید من نمیام. تمام.
در چینش شیفتها و تقسیم کار با همکاران، تعارف رو بگذارید کنار و مواظب باشید سو استفاده نکنن از شما. اینکه "ما قدیمی هستیم پس کمتر میایم یا بیشتر میایم" یا اینکه "من مطب زدم و 1k شدم و برام نمی‌صرفه" اینها رو قبول نکنید. عادلانه و مساوی تقسیم کنید. نگران نباشید، نترسید، خجالت نکشید، مهربانی بیجا هم نکنید. متاسفانه کسی نبود اینها رو قبلش به ما بگه...
اون چیزی رو که بر عهده شما گذاشته شده انجام بدید، کار خودتون رو گردن دیگری نیندازید، از زیر کار در نرید، مریض بدحال رو به کسی نندازید، به جای خودش اگر همکارتون نیاز به کمک داشت کاورش کنید. ولی اگر دیدید داره حالت سو استفاده میگیره، بدون تعارف دیگه کاور نکنید.
توی بیمارستان زیر بار مسئولیت‌های جانبی که سودی برای شما نداره نرید. مثلا اینکه بگن بیا کلاس آموزشی بگذار، یا چمیدونم رئیس بیمارستان یا فلان بخش باش، و... اگر خودتون دوست دارید تجربه کنید، بفرمایید، ولی مجبور به هیچ کار اضافه ای نیستید.
یکی دو ماه اول استرس دارید، اشکال نداره، تایم‌های آزادتون رو بشینید بخونید، برای خودتون نوت تهیه کنید. از جزوه های کاربردی که توی این کانال هست استفاده کنید (با مسئولیت خودتون البته)، خیلی از جزوه هایی که اینجا گذاشتم مسائلی هستن که در دوران طرح باهاشون مواجه شدم. از مریض دیدن لذت ببرید و هر بار چیز جدید یاد بگیرید.
بیخودی سر هر چیزی زنگ نزنید به اساتیدتون. اول خودتون بخونید اگر نتونستید اول از همکاری که اونجا هست کمک بگیرید، اگر نمیدونست از دوستتون، اون هم نشد برید سراغ استاتید. همه چیز توی آپتودیت و هاریسون هست. بگردید پیدا میکنید.
هرجا نیاز بود، بخاطر مسائل قانونی، با متخصصین یا فوق‌هایی که در شهر های معین اطراف شما هستن تماس بگیرید و در پرونده بنویسید. ترس نداره!
اگر دوستان تجربه ای دارن خوشحال میشم در
کامنتها بیان کنن.
🆔
@Learnimd[
فهرست مطالب] [
'https://t.me/learnimd/1378?comment=3001' rel='nofollow'>مشارکت شما]
