☆☆☆

#دمی_با_مولانا 🪈

‏همنشین تو را در عالَم خویش کِشد.

نان در همنشینی جان، زندگی می‌یابد و به جان تبدیل می‌شود:

ای خُنُک زشتی که خوبش شد حریف
وایِ گل‌رویی که جفتش شد خریف
نانِ مرده چون حریفِ جان شود
زنده گردد نان و عینِ آن شود
مثنوی

هیزم در هم‌نشینی آتش، از تیرگی‌ها رها می‌شود و سراسر نور می‌گردد:

هیزم تیره حریف نار شد
تیرگی رفت و همه انوار شد
مثنوی

و آهن. آهن در مجاورت آتش، سرخ می‌شود و خموشانه می‌گوید آتشم، آتشم!به رنگ و سرشت آتش درمی‌آید. می‌گوید شک داری که آتش شده‌ام؟ به من دست بزن تا ببینی:

رنگِ آهن محوِ رنگِ آتش است
ز آتشی می‌لافد و، خامش‌وَش است
چون به سرخی گشت همچون زرِّ کان
پس «أنا النّار» است لافش، بی‌زبان
شد ز رنگ و طبعِ آتش محتشم
گوید او: من آتشم، من آتشم
آتشم من؛ گر تو را شکّ است و ظن
آزمون کن، دست را بر من بزن
آتشم من؛ بر تو گر شد مشتبِه
روی خود بر روی من یک دم بنهْ
مثنوی

آهن، سرد است و سیاه. در آتش می‌رود، با آتش می‌آمیزد و خواص آتش را پیدا می‌کند. سفر آهن به آتش، بعید و بلکه محال به نظر می‌رسد، اما با جادوی هم‌نشینی ممکن می‌شود و حاصل.

مولانا این مثال‌ها را می‌آورد تا به ما بیاموزد برای تبدیل شدن به چیزی باید هم‌صحبت و معاشر آن بود. با پاکان و کلمات پاک هم‌نشین شد تا پاکی یافت. برای تبدّل هیچ راهی جز صحبت، معاشرت، و هم‌نشینی نیست.

شمس تبریزی فرماید:
لاشَک با هر چه نشینی و با هر چه باشی خوی او گیری. در کُه نگری در تو پَخسیتگی(پژمردگی، افسردگی) درآید، در سبزه و گُل نگری تازگی درآید. زیرا همنشین، تو را در عالَم خویشتن کشد.

@khodavandegareshgh

#کانال_خداوندگار_عشق