خواندنی👇

مرحوم حاج حسین آقا ملک، سمعک داشت. در آن روزگار، هنوز باطری سمعک همه جا گیر نشده بود و کم بود و از خارج می‌آوردند. در مجلس مردم به حرف زدن می‌افتادند، او آهسته ماسوره سمعک خود را می‌بست. گله می‌کردند که حاجی به حرف ما اعتنا نمی‌کند. می‌گفت: آخر حرفی که شما می‌زنید برایتان مفت تمام می‌شود، پولی که بابت آن نمی‌دهید! اما باطری سمعک من که تمام می‌شود،‌ باید لیره‌ای چهارده تومان بخرم و بفرستم تا بعد از یک ماه، یک دانه از آن برایم بیاورند. گفتن برای شما ارزان تمام می‌شود، ولی شنیدن برای من گران تمام می‌‎شود.حاجی فقط صدای آن خوانندە را گوش می کرد.

دکتر محمدابراهیم باستانی پاریزی،‌ نون جو دوغ گَو،‌ (چاپ اول، تهران: انتشارات دنیای کتاب، ۱۳۶۲)، صفحه ۳۳.

🆔 @Iran5History