در گذشته‌های دور، جوانی زندگی می‌کرد که مردم اونو بد شانش میدونستن. اونا معتقد بودن این جوان هر جا پا میذاره، اتفاق بدی می افته. برا همین، مردم از او به عنوان فردی بد قدم یاد میکردن.

روزی از روزها، این جوان عاشق دختری شد که دختر نیز دل‌باخته‌ی او بود. اما خانواده‌ی دختر به دلیل شهرت بدِ پسر با ازدواج اونا مخالفت کردند. در نتیجه، دختر با مرد دیگری ازدواج کرد. پسرِ جوان که طاقت دیدن مراسم عروسی معشوقه‌اش را نداشت، از شهر بیرون رفت. او دسته‌ای گل از میان گل‌های دشت چید و به رودخانه‌ای انداخت که از محل برگزاری مراسم عروسی میگذشت.

دخترکی از فامیلایِ عروس با دیدنِ آن گل در رودخانه، داخل آب پرید تا گُل رو از آب بیرون بیاره اما غرق شد و عروسی به عزا تبدیل شد.

چند روز بعد، پسرِ جوان که از ماجرا بی خبر بود با ناراحتی به شهر برگشت و دید مردم از حادثه صحبت میکنن.
پسر متوجه شد که دخترکی برای گرفتنِ دسته گلی که به آب انداخته غرق شده و واقعیت را به مردم گفت. مردم هم به او گفتند « پس تو دسته گل به آب داده بودی؟» از آن به بعد این ضرب المثل بوجود آمد و نشانه‌ی خرابکاری تو یه کاریه.

@irPadof