اگر بدنتان زمینه‌ی بیماری‌های خطرناک را داراست، نحوه زیستتان نیز باید متناسب با وضعیتتان باشد. باید به گونه ای زندگی کنید تا اسباب رشد و گسترش بیماری فراهم نشود. انسانی که بدنش این مشکل را ندارد، خود را دچار بیماری نمی‌کند تا سپس به نحوی زندگی کند که مجبور به کنترل بیماری باشد.
داستان «پادشاهی پارلمانی» و «مشروطه خواهی» از همین سنخ است.
در تنواره سیاسی نیز اگر بیماری‌ای وجود نداشته باشد، نیاز به کنترل آن نیست. «مشروطه خواهی» همان کنترل بیماری‌ای است که نامش «شاه» است. در واقع «مشروطه» شیمی‌درمانیِ سرطانی به نام «شاه» بود. جوامعی که نظامهای پادشاهی در تنواره سیاسی‌شان وجود داشت بدین نحو آن را کنترل کردند.
آن‌چه امروز باید فهم کنیم این است که وقتی سرطانی به نام «شاه» وجود ندارد، دیگر به ساختن آن اقدام نکنیم تا مجبور شویم با هزاران زحمت آن را کنترل کنیم.
نکته اساسی و نهایی این‌که در تنواره سیاسی فردای‌مان جایی برای غدد سرطانیِ «شاه» و «ولی فقیه» تعبیه نکنیم که سپس مجبور شویم مشروط و محدودش کنیم، که این عمل از عقل و خرد دور است.
✍
ایمان سلیمانی امیری@imansoleymaniamiri
