Video is unavailable for watching
Show in Telegram
سخنان یکی از فعالین رسانه‌ای اهل سنت در ۳۱مین سالگرد تخریب مسجد شیخ فیض و حمله به مسجد مکی زاهدان
به گزارش حال وش/ امروز جمعه ۱۲ بهمن‌ماه ۱۴۰۳، ۳۱ سال از تخریب مسجد شیخ فیض در مشهد و حمله نیروهای نظامی به نمازگزاران مسجد جامع مکی زاهدان در ۱۲ بهمن ۱۳۷۲ می‌گذرد. فاجعه‌ای که همچنان در حافظه تاریخی اهل‌سنت ایران باقی مانده و هرگز فراموش نخواهد شد.
مسجد شیخ فیض، واقع در خیابان خسروی نو مشهد، یکی از معدود مساجد اهل‌سنت در این شهر بود که همواره با فشارهای زیادی روبه‌رو بود. در ۱۲ بهمن ۱۳۷۲، این مسجد به‌طور کامل تخریب و به پارک نرگس تبدیل شد.
عناصر افراطی و ذی‌نفوذ که حضور مسجدی متعلق به اهل‌سنت در نزدیکی حرم امام رضا را برنمی‌تافتند، با این اقدام عملاً یک پایگاه مذهبی اهل‌سنت را از بین بردند. این اتفاق نگرانی و نارضایتی عمیقی را در میان اهل‌سنت ایران ایجاد کرد و واکنش‌های گسترده‌ای را به دنبال داشت.
مردم بلوچستان که ارتباطات نزدیکی با خراسان داشتند، پس از شنیدن این خبر به‌شدت برآشفته شدند. ظهر روز ۱۲ بهمن ۱۳۷۲، جمعیت زیادی برای اعتراض مسالمت‌آمیز در مسجد جامع مکی زاهدان تجمع کردند.
مولانا عبدالحمید اسماعیل‌زهی، امام‌جمعه اهل‌سنت زاهدان، تلاش کرد تا احساسات مردم را کنترل کند و از بروز خشونت جلوگیری کند، اما نیروهای نظامی و امنیتی که انتظار واکنش مردمی را داشتند، منطقه را به محاصره درآوردند. در حین اقامه نماز ظهر، نیروهای امنیتی و لباس‌شخصی با حمایت سپاه و بسیج، یورش مرگباری را به مسجد مکی آغاز کردند.
بر اساس گزارش‌های شاهدان عینی، نیروهای مسلح از زمین و هلیکوپترهای نظامی از هوا، به سمت نمازگزاران تیراندازی کردند. این تیراندازی‌ها بی‌هدف و فله‌ای به سمت مردم انجام می‌شد، در حالی که آن‌ها در حال ادای نماز بودند.
در این حمله، ده‌ها تن کشته و زخمی شدند. بر اساس آمار رسمی مسجد مکی، دست‌کم ۸ نفر کشته و ۹۰ نفر زخمی شدند. از جمله حافظ عبدالله منگل، مؤذن مسجد، که بر اثر شدت جراحات، قطع نخاع شد.
بیش از ۳۰۰ نفر بازداشت و آثار گلوله‌ها تا مدت‌ها بر در و دیوارهای مسجد مکی و مدرسه دینی مکی باقی ماند. خانواده‌های زخمی‌ها تحت فشار شدید قرار گرفتند تا از اطلاع‌رسانی درباره این واقعه خودداری کنند. بسیاری از مجروحان نیز از ترس بازداشت، جرأت مراجعه به بیمارستان‌ها را نداشتند.
حمله ۱۲ بهمن ۱۳۷۲ به مسجد مکی، یکی از خونین‌ترین سرکوب‌ها علیه اهل‌سنت در ایران بود. اما این فاجعه تحت شدیدترین سانسورهای رسانه‌ای قرار گرفت و برخلاف حوادثی مانند کوی دانشگاه تهران در سال ۷۸ یا سرکوب‌های ۸۸، هیچ‌گاه بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها پیدا نکرد.
سال‌ها بعد، در ۸ مهرماه ۱۴۰۱، سناریوی خونین دیگری علیه نمازگزاران اهل‌سنت تکرار شد. حمله نیروهای مسلح به نمازگزاران در مسجد مکی زاهدان، که به جمعه خونین زاهدان معروف شد، صدها کشته و زخمی برجای گذاشت.
اهل‌سنت ایران، به‌ویژه در سیستان و بلوچستان، هرگز این فجایع را فراموش نخواهند کرد و همچنان فریاد دادخواهی خود را بلند نگه خواهند داشت.
تماس با ما: @HAAL_VSH
@HAALVSH
به گزارش حال وش/ امروز جمعه ۱۲ بهمن‌ماه ۱۴۰۳، ۳۱ سال از تخریب مسجد شیخ فیض در مشهد و حمله نیروهای نظامی به نمازگزاران مسجد جامع مکی زاهدان در ۱۲ بهمن ۱۳۷۲ می‌گذرد. فاجعه‌ای که همچنان در حافظه تاریخی اهل‌سنت ایران باقی مانده و هرگز فراموش نخواهد شد.
مسجد شیخ فیض، واقع در خیابان خسروی نو مشهد، یکی از معدود مساجد اهل‌سنت در این شهر بود که همواره با فشارهای زیادی روبه‌رو بود. در ۱۲ بهمن ۱۳۷۲، این مسجد به‌طور کامل تخریب و به پارک نرگس تبدیل شد.
عناصر افراطی و ذی‌نفوذ که حضور مسجدی متعلق به اهل‌سنت در نزدیکی حرم امام رضا را برنمی‌تافتند، با این اقدام عملاً یک پایگاه مذهبی اهل‌سنت را از بین بردند. این اتفاق نگرانی و نارضایتی عمیقی را در میان اهل‌سنت ایران ایجاد کرد و واکنش‌های گسترده‌ای را به دنبال داشت.
مردم بلوچستان که ارتباطات نزدیکی با خراسان داشتند، پس از شنیدن این خبر به‌شدت برآشفته شدند. ظهر روز ۱۲ بهمن ۱۳۷۲، جمعیت زیادی برای اعتراض مسالمت‌آمیز در مسجد جامع مکی زاهدان تجمع کردند.
مولانا عبدالحمید اسماعیل‌زهی، امام‌جمعه اهل‌سنت زاهدان، تلاش کرد تا احساسات مردم را کنترل کند و از بروز خشونت جلوگیری کند، اما نیروهای نظامی و امنیتی که انتظار واکنش مردمی را داشتند، منطقه را به محاصره درآوردند. در حین اقامه نماز ظهر، نیروهای امنیتی و لباس‌شخصی با حمایت سپاه و بسیج، یورش مرگباری را به مسجد مکی آغاز کردند.
بر اساس گزارش‌های شاهدان عینی، نیروهای مسلح از زمین و هلیکوپترهای نظامی از هوا، به سمت نمازگزاران تیراندازی کردند. این تیراندازی‌ها بی‌هدف و فله‌ای به سمت مردم انجام می‌شد، در حالی که آن‌ها در حال ادای نماز بودند.
در این حمله، ده‌ها تن کشته و زخمی شدند. بر اساس آمار رسمی مسجد مکی، دست‌کم ۸ نفر کشته و ۹۰ نفر زخمی شدند. از جمله حافظ عبدالله منگل، مؤذن مسجد، که بر اثر شدت جراحات، قطع نخاع شد.
بیش از ۳۰۰ نفر بازداشت و آثار گلوله‌ها تا مدت‌ها بر در و دیوارهای مسجد مکی و مدرسه دینی مکی باقی ماند. خانواده‌های زخمی‌ها تحت فشار شدید قرار گرفتند تا از اطلاع‌رسانی درباره این واقعه خودداری کنند. بسیاری از مجروحان نیز از ترس بازداشت، جرأت مراجعه به بیمارستان‌ها را نداشتند.
حمله ۱۲ بهمن ۱۳۷۲ به مسجد مکی، یکی از خونین‌ترین سرکوب‌ها علیه اهل‌سنت در ایران بود. اما این فاجعه تحت شدیدترین سانسورهای رسانه‌ای قرار گرفت و برخلاف حوادثی مانند کوی دانشگاه تهران در سال ۷۸ یا سرکوب‌های ۸۸، هیچ‌گاه بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها پیدا نکرد.
سال‌ها بعد، در ۸ مهرماه ۱۴۰۱، سناریوی خونین دیگری علیه نمازگزاران اهل‌سنت تکرار شد. حمله نیروهای مسلح به نمازگزاران در مسجد مکی زاهدان، که به جمعه خونین زاهدان معروف شد، صدها کشته و زخمی برجای گذاشت.
اهل‌سنت ایران، به‌ویژه در سیستان و بلوچستان، هرگز این فجایع را فراموش نخواهند کرد و همچنان فریاد دادخواهی خود را بلند نگه خواهند داشت.
تماس با ما: @HAAL_VSH
@HAALVSH