ترومای جمعی بر سر راه گذار به دموکراسی در ایران مانع ایجاد کرده است
🔸به گزارش «مرکز عدالت برای کودکان» دهه‌ها سرکوب سیستماتیک در ایران زخم‌های عمیقی بر جامعه برجای گذاشته و مسیر تغییر دموکراتیک را دشوار کرده است. تجربه سرکوب، از اعدام‌های گسترده دهه ۱۳۶۰ گرفته تا سرکوب اعتراضات اخیر، فضایی از ترس، بی‌اعتمادی و انفعال اجتماعی ایجاد کرده است. این ترومای جمعی نه‌تنها بر کنشگری سیاسی تأثیر گذاشته، بلکه بر نحوه تعامل افراد با یکدیگر و میزان مشارکت در حیات اجتماعی و #مدنی نیز اثرگذار بوده است.
ترومای جمعی و فرسایش اعتماد اجتماعی
🔸خشونت ساختاری و سرکوب مداوم، اعتماد عمومی به نهادهای رسمی را کاهش داده و موجب افزایش خودسانسوری و واگرایی اجتماعی شده است. در این شرایط، بسیاری از شهروندان احساس می‌کنند که تلاش برای تغییر بی‌نتیجه است یا هزینه‌ای سنگین دارد. این وضعیت، که در روان‌شناسی اجتماعی به «درماندگی آموخته‌شده» تعبیر می‌شود، موجب می‌شود افراد از مشارکت در فرایندهای سیاسی و اجتماعی فاصله بگیرند.
🔸یکی از ابزارهای مؤثر حکومت‌های اقتدارگرا برای حفظ قدرت، دامن زدن به اختلافات اجتماعی است. در ایران، شکاف‌های قومی، مذهبی و جنسیتی به‌صورت نظام‌مند تشدید شده است تا از شکل‌گیری یک نیروی اعتراضی یکپارچه جلوگیری شود. تبعیض علیه اقلیت‌های قومی و مذهبی، قوانین محدودکننده علیه #زنان و #سرکوب جریان‌های فکری مستقل، همگی به این استراتژی کمک کرده‌اند.
🔸سرکوب و شکل‌گیری فرهنگ ترس
استفاده از خشونت برای سرکوب اعتراضات، #بازداشت گسترده فعالان مدنی و اعمال محدودیت‌های شدید بر آزادی بیان، موجب گسترش «فرهنگ ترس» شده است. این ترس نه‌تنها کنشگران سیاسی، بلکه شهروندان عادی را نیز درگیر کرده و باعث شده که بسیاری از مردم از هرگونه فعالیتی که ممکن است موجب حساسیت حکومت شود، اجتناب کنند.
مسیرهای غلبه بر تروما و بازسازی امید اجتماعی
🔸برای شکستن این چرخه، ضروری است که جامعه به‌طور فعال با پیامدهای #تروما مقابله کند. ایجاد فضاهای گفت‌وگوی آزاد، ثبت و مستندسازی نقض حقوق بشر، ارائه حمایت‌های روانی به قربانیان خشونت
و تقویت پیوندهای اجتماعی از جمله اقداماتی است که می‌تواند به کاهش اثرات تروما کمک کند. همچنین، همبستگی بین‌المللی و حمایت از جریان‌های مستقل جامعه مدنی می‌تواند در این مسیر یاری‌دهنده باشد.
🔸گذار به دموکراسی در ایران بدون در نظر گرفتن پیامدهای روانی و اجتماعی دهه‌ها سرکوب ممکن نخواهد بود. برای ساختن آینده‌ای دموکراتیک، ضروری است که جامعه زخم‌های گذشته را به رسمیت بشناسد، از آن‌ها درس بگیرد و با ایجاد همبستگی و اعتماد اجتماعی، موانع روانی و سیاسی موجود را پشت سر بگذارد.
#اصل۲۰
#جامعه_مدنی
#دموکراسی
@etehad_bazn
🔸به گزارش «مرکز عدالت برای کودکان» دهه‌ها سرکوب سیستماتیک در ایران زخم‌های عمیقی بر جامعه برجای گذاشته و مسیر تغییر دموکراتیک را دشوار کرده است. تجربه سرکوب، از اعدام‌های گسترده دهه ۱۳۶۰ گرفته تا سرکوب اعتراضات اخیر، فضایی از ترس، بی‌اعتمادی و انفعال اجتماعی ایجاد کرده است. این ترومای جمعی نه‌تنها بر کنشگری سیاسی تأثیر گذاشته، بلکه بر نحوه تعامل افراد با یکدیگر و میزان مشارکت در حیات اجتماعی و #مدنی نیز اثرگذار بوده است.
ترومای جمعی و فرسایش اعتماد اجتماعی
🔸خشونت ساختاری و سرکوب مداوم، اعتماد عمومی به نهادهای رسمی را کاهش داده و موجب افزایش خودسانسوری و واگرایی اجتماعی شده است. در این شرایط، بسیاری از شهروندان احساس می‌کنند که تلاش برای تغییر بی‌نتیجه است یا هزینه‌ای سنگین دارد. این وضعیت، که در روان‌شناسی اجتماعی به «درماندگی آموخته‌شده» تعبیر می‌شود، موجب می‌شود افراد از مشارکت در فرایندهای سیاسی و اجتماعی فاصله بگیرند.
🔸یکی از ابزارهای مؤثر حکومت‌های اقتدارگرا برای حفظ قدرت، دامن زدن به اختلافات اجتماعی است. در ایران، شکاف‌های قومی، مذهبی و جنسیتی به‌صورت نظام‌مند تشدید شده است تا از شکل‌گیری یک نیروی اعتراضی یکپارچه جلوگیری شود. تبعیض علیه اقلیت‌های قومی و مذهبی، قوانین محدودکننده علیه #زنان و #سرکوب جریان‌های فکری مستقل، همگی به این استراتژی کمک کرده‌اند.
🔸سرکوب و شکل‌گیری فرهنگ ترس
استفاده از خشونت برای سرکوب اعتراضات، #بازداشت گسترده فعالان مدنی و اعمال محدودیت‌های شدید بر آزادی بیان، موجب گسترش «فرهنگ ترس» شده است. این ترس نه‌تنها کنشگران سیاسی، بلکه شهروندان عادی را نیز درگیر کرده و باعث شده که بسیاری از مردم از هرگونه فعالیتی که ممکن است موجب حساسیت حکومت شود، اجتناب کنند.
مسیرهای غلبه بر تروما و بازسازی امید اجتماعی
🔸برای شکستن این چرخه، ضروری است که جامعه به‌طور فعال با پیامدهای #تروما مقابله کند. ایجاد فضاهای گفت‌وگوی آزاد، ثبت و مستندسازی نقض حقوق بشر، ارائه حمایت‌های روانی به قربانیان خشونت
و تقویت پیوندهای اجتماعی از جمله اقداماتی است که می‌تواند به کاهش اثرات تروما کمک کند. همچنین، همبستگی بین‌المللی و حمایت از جریان‌های مستقل جامعه مدنی می‌تواند در این مسیر یاری‌دهنده باشد.
🔸گذار به دموکراسی در ایران بدون در نظر گرفتن پیامدهای روانی و اجتماعی دهه‌ها سرکوب ممکن نخواهد بود. برای ساختن آینده‌ای دموکراتیک، ضروری است که جامعه زخم‌های گذشته را به رسمیت بشناسد، از آن‌ها درس بگیرد و با ایجاد همبستگی و اعتماد اجتماعی، موانع روانی و سیاسی موجود را پشت سر بگذارد.
#اصل۲۰
#جامعه_مدنی
#دموکراسی
@etehad_bazn