💬 زنده باد مرگ!
فاشیسم، رستاخیز، جاودانگی
✍ مارک نئوکلئوس | ترجمه: تهمورث امیران
▪️بی‌احترامی اخیر به قبر غلامحسین ساعدی انبوهی از واکنش‌ها را در پی داشت. بسیاری یاد این جمله‌ی مشهور والتر بنیامین افتادند که «در صورت پیروزی دشمن، حتی مردگان نیز در امان نخواهند بود». ظاهرا ندایی از جانب مردگان وجدان معذب ما را خطاب قرار داده و تذکر می‌دهد گذشتگان را نمی‌توان به‌حال خود رها کرد. وضعیت خطیر است، آن‌چه محمدرضا نیکفر شر ابتذال می‌خواند، به‌تدریج طبیعی‌تر و پذیرفتنی‌تر شده و به حوزه‌های جدیدی نفوذ می‌کند. پرسش اضطراری این است: وظیفه‌ی ما در قبال گذشتگان چیست؟ آن‌ها تحت چه خطری قرار گرفته‌اند؟ از ما چه می‌خواهند؟
جالب‌توجه به‌نظر می‌رسد که چگونه تمام بحث‌های اخیر درباره‌ی عمل شنیع ادرار بر قبر یکی از مردگان، به‌سرعت به تحلیل قطب‌بندی‌‌های سیاسی درون جامعه کشیده می‌شوند. این بدین‌معناست که یکی از انواع شیوه‌های ممکن برای ورود به مسئله‌ی تضادهای سیاسی، از طریق تامل بر نحوه‌ی مواجهه با گذشته و درگذشتگان است. متنِ پیش‌رو همین سرنخ را دنبال می‌کند و نحوه‌ی مواجهه با مردگان را به‌منزله‌ی شاخصی از سیاست برمی‌کشد.
متن حاضر از مارک نئوکلئوس، در امتداد نوشته‌ی پیشین، مواجهه‌ی فاشیستی با مردگان را بررسی می‌کند. ظاهرا تضادی هست میان بی‌احترامی فاشیست‌ها به مردگان دشمن و بزرگ‌داشت‌گرایی‌شان در قبال میراث کشته‌شدگان «وطن». نئوکلئوس اما نشان می‌دهد که این‌ها به‌واقع دو روی یک سکه‌اند و هر دو در ایده‌ی رستاخیز مردگان ریشه دارند. این ایده، زمین تنازع‌آمیز سیاست را تا قلمرو مردگان بسط می‌دهد، آن‌ها را به درون منازعه کشانده و همان بلایی را بر سرشان می‌آورد که بر سر زندگان‌شان می‌آید. بدین‌سان، مردگان خواه‌ناخواه درگیر نبردهای جاری سیاست شده‌اند، نمی‌توان آن‌ها را به‌حال خود رها کرد. اما آیا تفاوتی اساسی و ساختاری میان مواجهه‌ی رهایی‌بخش و فاشیستی با مردگان وجود دارد، یا این دو صرفا طرفین درگیر در یک منازعه‌ی یکسان‌اند؟
مسئله‌ی متن پیش‌رو مشخصا فاشیسم است، بنابراین با جزئیات بسیار به تاریخ فاشیسم هیتلری و موسولینی می‌پردازد. این ممکن است از نظر وضعیت ما بی‌ربط به‌نظر برسد، اما نئوکلئوس از پس انبوه جزئیات، مرگ‌اندیشی فاشیست‌ها را رومی‌آورد. به‌واقع متن حاضر را نباید پاسخی مشخص به پرسش‌های خود تلقی کرد، بلکه این ترجمه صرفا در حکم گام‌هایی اولیه جهتِ مفهوم‌پردازی شیوه‌های متفاوت مواجهه با مردگان است. به‌طور خلاصه، متن حاضر یک شکل از تحققِ مواجهه‌ی فاشیستی با مردگان را به‌تصویر کشیده است که به‌شدت بصیرت‌افزا و الهام‌بخش است.
متن کامل را از اینجا بخوانید.
@enkarmag
فاشیسم، رستاخیز، جاودانگی
✍ مارک نئوکلئوس | ترجمه: تهمورث امیران
▪️بی‌احترامی اخیر به قبر غلامحسین ساعدی انبوهی از واکنش‌ها را در پی داشت. بسیاری یاد این جمله‌ی مشهور والتر بنیامین افتادند که «در صورت پیروزی دشمن، حتی مردگان نیز در امان نخواهند بود». ظاهرا ندایی از جانب مردگان وجدان معذب ما را خطاب قرار داده و تذکر می‌دهد گذشتگان را نمی‌توان به‌حال خود رها کرد. وضعیت خطیر است، آن‌چه محمدرضا نیکفر شر ابتذال می‌خواند، به‌تدریج طبیعی‌تر و پذیرفتنی‌تر شده و به حوزه‌های جدیدی نفوذ می‌کند. پرسش اضطراری این است: وظیفه‌ی ما در قبال گذشتگان چیست؟ آن‌ها تحت چه خطری قرار گرفته‌اند؟ از ما چه می‌خواهند؟
جالب‌توجه به‌نظر می‌رسد که چگونه تمام بحث‌های اخیر درباره‌ی عمل شنیع ادرار بر قبر یکی از مردگان، به‌سرعت به تحلیل قطب‌بندی‌‌های سیاسی درون جامعه کشیده می‌شوند. این بدین‌معناست که یکی از انواع شیوه‌های ممکن برای ورود به مسئله‌ی تضادهای سیاسی، از طریق تامل بر نحوه‌ی مواجهه با گذشته و درگذشتگان است. متنِ پیش‌رو همین سرنخ را دنبال می‌کند و نحوه‌ی مواجهه با مردگان را به‌منزله‌ی شاخصی از سیاست برمی‌کشد.
متن حاضر از مارک نئوکلئوس، در امتداد نوشته‌ی پیشین، مواجهه‌ی فاشیستی با مردگان را بررسی می‌کند. ظاهرا تضادی هست میان بی‌احترامی فاشیست‌ها به مردگان دشمن و بزرگ‌داشت‌گرایی‌شان در قبال میراث کشته‌شدگان «وطن». نئوکلئوس اما نشان می‌دهد که این‌ها به‌واقع دو روی یک سکه‌اند و هر دو در ایده‌ی رستاخیز مردگان ریشه دارند. این ایده، زمین تنازع‌آمیز سیاست را تا قلمرو مردگان بسط می‌دهد، آن‌ها را به درون منازعه کشانده و همان بلایی را بر سرشان می‌آورد که بر سر زندگان‌شان می‌آید. بدین‌سان، مردگان خواه‌ناخواه درگیر نبردهای جاری سیاست شده‌اند، نمی‌توان آن‌ها را به‌حال خود رها کرد. اما آیا تفاوتی اساسی و ساختاری میان مواجهه‌ی رهایی‌بخش و فاشیستی با مردگان وجود دارد، یا این دو صرفا طرفین درگیر در یک منازعه‌ی یکسان‌اند؟
مسئله‌ی متن پیش‌رو مشخصا فاشیسم است، بنابراین با جزئیات بسیار به تاریخ فاشیسم هیتلری و موسولینی می‌پردازد. این ممکن است از نظر وضعیت ما بی‌ربط به‌نظر برسد، اما نئوکلئوس از پس انبوه جزئیات، مرگ‌اندیشی فاشیست‌ها را رومی‌آورد. به‌واقع متن حاضر را نباید پاسخی مشخص به پرسش‌های خود تلقی کرد، بلکه این ترجمه صرفا در حکم گام‌هایی اولیه جهتِ مفهوم‌پردازی شیوه‌های متفاوت مواجهه با مردگان است. به‌طور خلاصه، متن حاضر یک شکل از تحققِ مواجهه‌ی فاشیستی با مردگان را به‌تصویر کشیده است که به‌شدت بصیرت‌افزا و الهام‌بخش است.
متن کامل را از اینجا بخوانید.
@enkarmag