آرمان امیری - @Armanparian : تاکید بر ساختارهای سیاسی همچون «دموکراسی» یا «جمهوری»، و حتی کلیدواژه‌های بسیار ساده‌تری همچون تساهل، مدارا، خشونت‌پرهیزی و گفتگو، در عین حال که بسیار شفاف به نظر می‌رسند، بسیار پیچیده و گاه محل اختلافات جدی خواهند بود. هر یک از این تعابیر، وقتی از بستر تاریخی و مبنا و ملزومات نظری و فکری خودش جدا شود، می‌تواند به یک پوسته‌ی تهی مانده از معنا بدل شود که صرفا کارکرد یک ویترین فریبنده را داشته باشد.

فرم‌گرایی افراطی، یعنی دچار شدن به این توهم خام‌اندیشانه که تنها با اصلاح فرم می‌توانیم تمامی مشکلات سیاسی را مرتفع کنیم، به باور من بزرگترین آفت جریان اصلاح‌طلبی در دهه‌ی هفتاد بود. جریانی که گمان می‌کرد در دل یک حاکمیت اقتدارگرا و هویتی اسلامی/شیعی، می‌تواند مفاهیم مدرنی همچون جامعه‌ی مدنی و حقوق شهروندی را پی‌گیری کند. فرجام کار اما به خوبی نشان داد که ترکیب‌بندی مدنیت با خوانش‌های وصله پینه شده از روایت‌های دینی، سرنوشتی متفاوت از همان مثل «مشروطه‌ی ایرانی» به دنبال نخواهد داشت.

نسخه‌ی کامل گفتگوی پیوست را از این لینک می‌توانید ببینید.

کانال «مجمع دیوانگان»
@DivaneSara
.