چه در سر امارات میگذرد؟
پلن چند ساله امارات برای تجاوز به جزایر سه گانه چیست؟
قسمت 1 - روند 2 ساله از 1401 تا 1403
چهارشنبه 26 مهر 1403 برای اولین بار اتفاقی رخ داد!
در بیانیه پایانی اولین نشست مشترک سران اتحادیه اروپا و شورای همکاری خلیج (فارس) برای اولین بار یک قطب جهانی قدرت جزایر تنب کوچک و بزرگ و بوموسی را متعلق به امارات دانستند.
تا پیش از این هرچه بود دعوت ایران و امارات به حل و فصل اختلاف در مجامع بین المللی بود اما این بار اروپایی ها گفتند:
«از ایران می‌خواهیم به اشغال سه جزیره تنب‌بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی متعلق به امارات متحده عربی که نقض حاکمیت این کشور و منشور ملل متحد است، پایان دهد.»
این بیانیه نقطه عطفی بر یک روند 2 ساله بود:
اتفاق اول، آذر 1401:
بیانیه مشترک چین و شورای همکاری خلیج (فارس) سران کشورها از تلاشهای امارات برای دستیابی به راه حل جزایر سه گانه از طریق مذاکرات 2جانبه حمایت کرده بودند.
این اولین باری بود که یک کشور عضو شورای امنیت از تلاشهای امارات حمایت کرده بود.
واکنش ایران: همون حرفهای همیشگی محکوم کردن و همون جزء جدایی ناپذیر و دیگر هیچ... بدون هیچگونه تحرک بین المللی نتیجه بخش
اتفاق دوم، تیر 1402:
روسیه و شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس در بیانیه‌ای مشترک خواهان «ارجاع پرونده جزایر سه‌گانه به دیوان بین‌المللی دادگستری به منظور حل و فصل این مسئله مطابق با مشروعیت بین‌المللی» شده بودند.
این اولین باری بود که یک کشور عضو شورای امنیت خواهان ارجاع اختلاف به دادگاه بین المللی شده بود.
واکنش ایران: محکوم میکنیم .... جزء جدایی ناپذیر ... و دیگر هیچ
اتفاق سوم، شهریور 1402:
در نشست مشترک با ژاپن:
سران حمایت خود را از درخواست امارات برای یافتن یک راه‌حل مسالمت‌آمیز برای مناقشه بر سر سه جزیره تنب بزرگ، تنب کوچک، و بوموسی اعلام کردند. آنها تأکید کردند که این حل و فصل باید از طریق مذاکرات دوجانبه یا از طریق دیوان بین‌المللی دادگستری و بر اساس قوانین بین‌المللی، از جمله منشور سازمان ملل، صورت گیرد
مجددا سخنگوی وزارت خارجه ایران: محکوم میکنیم .... جزء جدایی ناپذیر ... ارزش سیاسی ندارد و دیگر هیچ
اتفاق چهارم، شهریور 1402:
در نشست مشترک در نیویورک برای اولین بار آمریکا وارد این بازی شد با این عبارات:
این بیانیه همچنین از درخواست امارات متحده عربی برای دستیابی به یک راه حل مسالمت‌آمیز در مناقشه جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی از طریق مذاکرات دوجانبه بر اساس قوانین بین‌المللی یا دیوان بین‌المللی دادگستری حمایت کرده است.
اتفاق پنجم آذر 1402:
نشست مشترک با روسیه در ریاض:
مجدداً بر حمایت از ادعای امارات متحده عربی درباره مالکیت سه جزیره مورد مناقشه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک تأکید شد. در این بیانیه، روسیه و کشورهای عضو شورای همکاری خواستار حل و فصل مسالمت‌آمیز این مناقشه از طریق مذاکرات دوجانبه یا ارجاع به دیوان بین‌المللی دادگستری بر اساس اصول حقوق بین‌الملل و منشور سازمان ملل شدند.
این دفعه علاوه بر محکومیت سفیر روسیه هم احضار شد و بهش گفتند که ما این اظهارات را نمیپذیریم!!!
اتفاق ششم، 5مهر 1403:
بعد از حدود یک سال از اتفاق قبلی، بیانیه در نشست مشترک با آمریکا در نیویورک:
سران حمایت خود را از درخواست امارات برای یافتن راه‌حلی مسالمت‌آمیز برای رفع اختلافات بر سر جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسی از طریق مذاکرات دوجانبه و یا دیوان بین‌المللی دادگستری مطابق با قوانین بین‌المللی تکرار کردند.
اتفاق هفتم، 25 مهر 1403:
بیانیه اخیر اروپا که برای اولین بار حق رو کامل داده بودند به امارات و بی خیال تعارفات دیپلماتیک ِ «برید دادگاه خودتون با هم حلش کنید» شده بودند!
جمعبندی
تا اینجای کار، روسیه، چین، ژاپن، اتحادیه اروپا و آمریکا اومدن پشت امارات. یعنی تمام اعضای شورای امنیت سازمان ملل بجز انگلیس و حومه که اونم رفیق جینگ خودمونه و سابقه‌ش در حراست از تمامیت ارضی ایران انکار نشدنیه!
این وسط روزنامه خبر فوری هم تیتر زد اگه تونستی بیا بگیرش!
این کشورها بعلاوه شورای همکاری خلیج (فارس) روی هم رفته حدود 70 درصد از اقتصاد دنیا رو هم تشکیل میدهند!
ادامه دارد...
پلن چند ساله امارات برای تجاوز به جزایر سه گانه چیست؟
قسمت 1 - روند 2 ساله از 1401 تا 1403
چهارشنبه 26 مهر 1403 برای اولین بار اتفاقی رخ داد!
در بیانیه پایانی اولین نشست مشترک سران اتحادیه اروپا و شورای همکاری خلیج (فارس) برای اولین بار یک قطب جهانی قدرت جزایر تنب کوچک و بزرگ و بوموسی را متعلق به امارات دانستند.
تا پیش از این هرچه بود دعوت ایران و امارات به حل و فصل اختلاف در مجامع بین المللی بود اما این بار اروپایی ها گفتند:
«از ایران می‌خواهیم به اشغال سه جزیره تنب‌بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی متعلق به امارات متحده عربی که نقض حاکمیت این کشور و منشور ملل متحد است، پایان دهد.»
این بیانیه نقطه عطفی بر یک روند 2 ساله بود:
اتفاق اول، آذر 1401:
بیانیه مشترک چین و شورای همکاری خلیج (فارس) سران کشورها از تلاشهای امارات برای دستیابی به راه حل جزایر سه گانه از طریق مذاکرات 2جانبه حمایت کرده بودند.
این اولین باری بود که یک کشور عضو شورای امنیت از تلاشهای امارات حمایت کرده بود.
واکنش ایران: همون حرفهای همیشگی محکوم کردن و همون جزء جدایی ناپذیر و دیگر هیچ... بدون هیچگونه تحرک بین المللی نتیجه بخش
اتفاق دوم، تیر 1402:
روسیه و شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس در بیانیه‌ای مشترک خواهان «ارجاع پرونده جزایر سه‌گانه به دیوان بین‌المللی دادگستری به منظور حل و فصل این مسئله مطابق با مشروعیت بین‌المللی» شده بودند.
این اولین باری بود که یک کشور عضو شورای امنیت خواهان ارجاع اختلاف به دادگاه بین المللی شده بود.
واکنش ایران: محکوم میکنیم .... جزء جدایی ناپذیر ... و دیگر هیچ
اتفاق سوم، شهریور 1402:
در نشست مشترک با ژاپن:
سران حمایت خود را از درخواست امارات برای یافتن یک راه‌حل مسالمت‌آمیز برای مناقشه بر سر سه جزیره تنب بزرگ، تنب کوچک، و بوموسی اعلام کردند. آنها تأکید کردند که این حل و فصل باید از طریق مذاکرات دوجانبه یا از طریق دیوان بین‌المللی دادگستری و بر اساس قوانین بین‌المللی، از جمله منشور سازمان ملل، صورت گیرد
مجددا سخنگوی وزارت خارجه ایران: محکوم میکنیم .... جزء جدایی ناپذیر ... ارزش سیاسی ندارد و دیگر هیچ
اتفاق چهارم، شهریور 1402:
در نشست مشترک در نیویورک برای اولین بار آمریکا وارد این بازی شد با این عبارات:
این بیانیه همچنین از درخواست امارات متحده عربی برای دستیابی به یک راه حل مسالمت‌آمیز در مناقشه جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی از طریق مذاکرات دوجانبه بر اساس قوانین بین‌المللی یا دیوان بین‌المللی دادگستری حمایت کرده است.
اتفاق پنجم آذر 1402:
نشست مشترک با روسیه در ریاض:
مجدداً بر حمایت از ادعای امارات متحده عربی درباره مالکیت سه جزیره مورد مناقشه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک تأکید شد. در این بیانیه، روسیه و کشورهای عضو شورای همکاری خواستار حل و فصل مسالمت‌آمیز این مناقشه از طریق مذاکرات دوجانبه یا ارجاع به دیوان بین‌المللی دادگستری بر اساس اصول حقوق بین‌الملل و منشور سازمان ملل شدند.
این دفعه علاوه بر محکومیت سفیر روسیه هم احضار شد و بهش گفتند که ما این اظهارات را نمیپذیریم!!!
اتفاق ششم، 5مهر 1403:
بعد از حدود یک سال از اتفاق قبلی، بیانیه در نشست مشترک با آمریکا در نیویورک:
سران حمایت خود را از درخواست امارات برای یافتن راه‌حلی مسالمت‌آمیز برای رفع اختلافات بر سر جزایر سه‌گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسی از طریق مذاکرات دوجانبه و یا دیوان بین‌المللی دادگستری مطابق با قوانین بین‌المللی تکرار کردند.
اتفاق هفتم، 25 مهر 1403:
بیانیه اخیر اروپا که برای اولین بار حق رو کامل داده بودند به امارات و بی خیال تعارفات دیپلماتیک ِ «برید دادگاه خودتون با هم حلش کنید» شده بودند!
جمعبندی
تا اینجای کار، روسیه، چین، ژاپن، اتحادیه اروپا و آمریکا اومدن پشت امارات. یعنی تمام اعضای شورای امنیت سازمان ملل بجز انگلیس و حومه که اونم رفیق جینگ خودمونه و سابقه‌ش در حراست از تمامیت ارضی ایران انکار نشدنیه!
این وسط روزنامه خبر فوری هم تیتر زد اگه تونستی بیا بگیرش!
این کشورها بعلاوه شورای همکاری خلیج (فارس) روی هم رفته حدود 70 درصد از اقتصاد دنیا رو هم تشکیل میدهند!
ادامه دارد...