در پشت جلد کتاب آمده است: «هتل دیگر برایم هیچ جذابیتی ندارد: نه خشکشویی خفه‌کننده‌اش، نه آسانسورچی ترسناک و سخاوتمندش، و نه زندانی‌های آن سه طبقه. هتل ساوی مثل دنیا بود. چراغ‌های باشکویی بیرونش می درخشید و هفت طبقه‌اش چه زرق‌وبرقی داشت! اما فقر در طبقات بالایش جا خوش کرده بود. آن‌ها که در طبقات بالا بودند، در واقع در قعر بودند و قبرهایی هوایی مدفون بودند. قبرهایی در طبقات بالایی اتاق‌های راحت مهمانانی که خوب می‌خورند و راحت آن پایین نشسته بودند. بدون اینکه تابوت‌های شل و ول بالای سرشان آن‌ها را به درسر بیندازد.