.

" گریز و گریزی از گرفتار شدنِ هر از گاهی در چنبرۀ ملال در زندگی روزمره نیست. « توجه آگاهی» پیشه کردن که از جنس مزه‌مزه کردنِ حضور در اینجا و اکنون است و با کشیدن سرمه ای بر چشم در می رسد و با « دیدنِ ژرف»، « نظاره گریِ ناب» و « سکوت معنوی» عجین می گردد، می تواند از حجم ملالِ من و تو بکاهد و تازگی را به سمت ما بوزاند. بی سبب نیست که سهراب می گوید: « گاه زخمی که به پا داشته ام/ زیر و بم های زمین را به من آموخته است."


نقل از : دفترچۀ " زمزمه های مخملین"

نوشتۀ سروش دباغ

https://www.instagram.com/p/DFn92NfSCaF/?igsh=cnY1ZXBzcjNjdmVv