... ؛

بـزرگ شدن تلخ ترین توهم ای بـود که در میان سال های بیخبر کودکی ، ما رو فریب داد ، ما فکر میکردیم جهان جاییه که عدل مثل خورشید هر صبح از افق سر بر میاره ، جایی که قـانون مثل رود زلال همه چیز رو شفاف و روان میکنه ، ما بـاور داشتیم اصلاح زخم ها رو میپوشونه و انسانیت مثل درختی تنومند و کهن سایه اش رو بر سر همه وسعت میده ، اما چقدر خـام بودیم ، بزرگ شدن به ما یاد داد که عدل گاهی در تاریکی مصلحت خفه میشه . قانون تو تندبـاد منافع شکسته میشه ، اصلاح جز خطی بر آب نیست و انسانیت !؟ چه واژه ی غریبی تو دنیایی که تنها قدرت و بقا ارزشمنده ، هر روز بزرگتر شدن یعنی تاب آوردن زخم های که هیچ مرهمی براشون نیست . یعنی ایستادن در برابر حقیقتی که آرام آرام تو رو خالی میکنه ، حقیقتی که میگه دنیا هرگز بر مدار رؤیـاهای تو نمیچرخه ، چقدر تلخ بود پذیرفتن این که جهان نه به سوی عدالت میره نه به سوی بهبود ، جهان تنها راه خودش رو میره راهی بی اعتنا به ما بی اعتنا به امیدهامون و ما !؟ ما تنها باید تاب بیاریم باید تو این طوفان بی پایان خودمون رو پیدا کنیم زخم هامون رو ببندیم و به رغم همه ی تلخی ها از پا نیوفتیم ، بزرگ شدن همون هنر تلخیه که ما رو تعلیم میده عدالت و انسانیت مدارهای بیرونی نیستن اونا مدارهایی هستن که باید درون خودمون پیدا کنیم یا بسازیم .


🪙✨ ⊶ @ShazdeKooCholou