فروغ شباویز

وقتی او را ببینم، دستش را تا زمان رفتن در دستم نگه می‌دارم. اما با او خداحافظی نمی‌کنم. به جای خداحافظی به او می‌گویم: "حالا دیگه هر دومون باید آزاد بشیم. وقتشه به راهت ادامه بدی. وقتشه آزاد بشی."

از #کتاب "آن ایتن که قبلاً بودم"
نویسنده: الی ستندیش
مترجم: فریده خرمی

اما ناگهان دلم می‌خواهد آن‌قدر بدوم که هرگز دوباره چشمم به این خانه و این پنجره نیفتد. مثل زمانی که آن‌قدر شنا می‌کنی و تو دریا جلو می‌روی که می‌دانی توانی برای برگشتن در تو نمانده.

از #کتاب "آن ایتن که قبلاً بودم"
نویسنده: الی ستندیش
مترجم: فریده خرمی

این جماعت عرزشی رو هیچ‌جوره نمیشه درک کرد. خواهرهای من این‌جوری ان که همیشه از نظرشون من یه گناهکارِ فریب‌خورده بودم و هستم. به آدم‌هایی که من قبول‌شون داشتم و به دوست‌هام توهین می‌کردن. همیشه باهام مثلِ یه گمراهِ فریب‌خورده رفتار می‌کردن. همیشه تنها بودم و برای هر قدمی که توی زندگیم برداشتم، نه تنها هیچ همراه و حامی‌ای نداشتم، بلکه خیلی از کارهام رو باید قایمکی انجام می‌دادم که نفهمن. تصور کنید که توی یه خونواده‌ی پرجمعیت گله‌ای، چه استرسی کشیدم.
این همه بدبختی رو متحمل شدم، حالا ازم انتظار دارن که از هر چیزی اطلاعات دارم، هر جایی آشنا دارم، هر مهارت و توانایی دارم؛ کامل و رایگان، با روی گشاده و آغوش باز، در اختیارشون بذارم. تخمش رو هم ندارن که مستقیم بیان بهم بگن تا برینم بهشون. همه‌اش رو تو نگاه‌های غضب‌آلودشون جا میدن، ناغافل از این که نگاه‌هاشون واقعن به تخمم نیست. اصلن بود و نبودشون واقعن واقعن ذره‌ای برام اهمیت نداره.

از بعضی حرف‌های رایج تو جمع‌های هنری اصلن خوشم نمیاد، حتا وقتی که هنرمند محبوب و موردعلاقه‌م اون حرف رو بزنه.
مثلن این جمله تو محافل و جمع‌های هنری خیلی تکرار میشه که اساتید میگن که مثلن ۹۰ درصدِ تولیدات هنری توی ایران زباله ان. شاید این تو بعضی موارد درست باشه ولی چه دلیلی داره که آدم این حرف رو تو جمع دانشجوها و هنرجوهای تازه‌کار به زبون بیاره؟ این حرف چه سودی برای اون بچه‌ها داره؟ غیر از اینه که ممکنه این ذهنیت رو ایجاد کنه که هنر و هنرمند، چیزهای عجیب و غیرقابل دسترسی‌ و دور از ذهنِ انسان‌های معمولی هستن؟ به نظرم حتا احتمالش وجود داره که ایجادِ دلسردی بکنه. یا مثلن وقتی بیشترِ اساتید این حرف رو می‌زنن و خودشون رو جزو اون اقلیتِ ۱۰ درصدی می‌دونن؛ پس این حرف بی‌معنا میشه و نشون میده که هر استادی یه اقلیت ده درصدیِ مخصوص به خودش رو متصوره که پیرو مکتب فکری خودش هستن و هیچ اقلیتِ هنرمندانِ واقعی‌ای وجود خارجی نداره. این یه جور تیم ساختن و آدم‌ها رو دورِ خودشون جمع کردنه. اگه دقت کرده باشید خیلی از اساتید یه تعداد افرادِ ثابت دور خودشون دارن که تغذیه‌ی فکریِ اون افراد رو تامین می‌کنن. این‌جوری به نظر می‌رسه که اساتید بخشی از اعتبار خودشون رو از حلقه‌ی آدم‌هایی که دور خودشون جمع کردن به دست میارن.
من از این که همه‌ش دور و ور استاد خاصی بپلکم و تغذیه‌ی فکری‌م رو از اون آدم دریافت کنم متنفرم. بیش‌تر دوست دارم حضور تو جمع‌های مختلف رو تجربه کنم. یعنی تو جمع‌شون برم ولی خودم رو کاملن متعلق به اون جمع و گروه ندونم. آزاد باشم و وابستگی به هیچ فرد و گروهی نداشته باشم.

عشق دقیقاً به این دلیل که فراتر از دسترس عقل زندگی می‌کند، هرگز با تلاش عمدی به دست نمی‌آید، نمی‌توان آن را معامله کرد یا به دست آورد - این هدیه و معجزه‌ای است که مانند آواز پرندگان ناخواسته و مانند یک کهکشان می‌آید.

ماریا پوپووا

دهانِ من نَتوان دوخت، تا دهان دارم✌️🏼

پروین اعتصامی
#چامه

توی خونواده‌ی ما انقدر جو مذهبی و ایدئولوژیک غالبه که ذهن بچه‌ها هم از این مزخرفات پر شده. یه بار خونه‌ی بابام بودم، کنار خواهرزاده‌هام. داشتن با هم بازی می‌کردن و از هم‌دیگه چیستان می‌پرسیدن. یکی‌شون پرسید: اون چیه که توی آب میره ولی خیس نمیشه؟ اون یکی گفت: حضرت موسی:)))))

شن جادویی؟!

بچه‌ها مغزم قفل شده یه چیزی رو هر چی فکر می‌کنم یادم نمیاد 😵‍💫 این چیزا هست که واسه کاهش استرس ازشون استفاده می‌کنن، مثلن خورد میشن و پودر میشن و... اسم‌شون چیه؟؟ سرچ می‌کنم هم پیدا نمی‌کنم 🤦🏻‍♀