✅خوش‌بینیِ والی به مردمش

وَاعْلَمْ أَنَّهُ لَيْسَ شَيْءٌ بِأَدْعَى إِلَى حُسْنِ ظَنِّ رَاع بِرَعِيَّتِهِ مِنْ إِحْسَانِهِ إِلَيْهِمْ، وَتَخْفِيفِهِ الْمَئُونَاتِ عَلَيْهِمْ، وَتَرْکِ اسْتِکْرَاهِهِ إِيَّاهُمْ عَلَى مَا لَيْسَ لَهُ قِبَلَهُمْ؛ فَلْيَکُنْ مِنْکَ فِي ذَلِکَ أَمْرٌ يَجْتَمِعُ لَکَ بِهِ حُسْنُ الظَّنِّ بِرَعِيَّتِکَ، فَإِنَّ حُسْنَ الظَّنِّ يَقْطَعُ عَنْکَ نَصَباً طَوِيلاً.

{ای مالک} بدان هيچ وسيله‌اى براى جلب اعتماد والى به (وفادارىِ) مردم بهتر از احسان به آنها و سَبُک‌کردن هزينه‌ها بر آنان و عدم اجبارشان به کارى که وظيفه ندارند نيست. بنابراين در اين راه آن قدر بکوش تا به وفادارىِ رعايا درباره خود خوش‌بين شوى، زيرا اين خوش‌بينى، خستگى و رنج فراوانى را از تو دور مى‌سازد.

(نهج‌البلاغه-نامه ۵۳)