كسانى كه گندم‌ها را به خاك مى‌سپارند، آنهايى هستند كه وسعت خسيس زمستان را فهميده‌اند و نيازهاى عظيم را شناخته‌اند و مى‌خواهند، گندم‌ها را زياد كنند.
آنها كه راه دراز و وقت كم را فهميده‌اند، مجبورند كه خود را زياد كنند و رشد بدهند.
اينها زندگى و مرگ را به همين معيار مى‌سنجند، اگر زنده‌اند و اگر مى‌ميرند، به خاطر همين زياد شدن است.
زندگى شان، تلاوت تكرار نيست و مرگشان،گم شدن و از دست رفتن و خودكشى نيست.