#پیام_شما
شما در خصوص ایرانیان خارج کشور که شامل جمعیتی بیش از ۸ میلیون نفر هستند گاهی زیاده روی میکنید که آنان را بی مسوولیت یا اینکه بی تفاوت و گاها هم راستا با منافع غرب میخوانید هموطن.
من به عنوان یک هموطن شما درخارج
که سهم اجتماعی خود را در اعتراض به حکومت در ایران پرداخت کرده ام و امروز به استثنای سالیان گذشته بیش از یک دهه از وطن و زادگاه خودم گریخته ام زیرا از شکنجه و‌حبس و تهدید خانواده و از دست دادن دارایی خسته بودم زمان ما اینگونه با معترضان برخورد میکردند و زندان رقاص خانه و باشگاه زیبایی اندام نبود.
چه توقعی از ما دارید؟! در فضای مجازی هر چقدر فیلم و کلیپ از رنج و فلاکت مردم ایران بازتاب داده میشود در مقابلش میلیونها کلیپ رقص و تولد و شادی و پارتی مختلط و صدها هزار کلیپ دوربین مخفی دیگر با گویش ها و پوشش هایی هنجارشکنانه که برای ما آرزو بود زمانی نه چندان دور مشاهده می‌کنیم
ما هم چشم داریم و همه چیز را میبینیم هموطن و تجربه گذشته را هم دقیق به خاطر داریم که بخاطر یک تیشرت کوتاه چه بلایی بر سر ما می آوردند.
درست است که خارج از کشور به اجبار زیست غریبانه ایی داریم اما هرگز روزی نیست که بدون تداعی خاطره وحسرت زندگی در ایران برای ما سپری نشود.
در زمان ما خوردن وتولید و فروش شِیک مجعون ویتامینه جرم بود،داشتن ویدئو و نوار کاست وحتی ماهواره جرم محسوب میشد و هزاران دردسر قضایی برای دارنده آن ایجاد می‌کردندحالا تصور کنید در دوره ما با معترضان علیه سیاست و حاکمیت چه برخوردی داشتند؟!
هرگز نمیتوانید تصور کنید چون جای ما نبودید و فقط امروز را میبیند و‌نمیدانید برای همین مقدار ناچیز آزادی که پیدا کردیدچه تعداد جوان باشرف همطون توسط حکومت تکه تکه شده و هزینه داده اند.
نمی‌دانید سطح خشونتی که علیه ما در ایران بکار می گرفتند و هرگز نمیتوانید تصور کنید با آن میزان خشونت سازمان یافته دولتی چگونه با معترضان سیاسی در زندان ها برخورد میکردند !رقص و پایکوبی و‌باشگاه؟!
حالا ما با چشم و گوشت و پوست خود که تجربه کردیم در غربت هم میبینیم
که فلان شخص و اشخاص که شب و روز در جریانات رسانه ایی جایزه از بنیاد های صلح و حقوق بشری دریافت میکنند و هر هفته
(به یک دلیل سینمایی)ترند اخبار تمام رسانه میشوند
که مثلا حکم چندین وچند ساله زندان گرفته اند یا حکم ارتداد و اعدام
اما امروز سالم تر از قبل در خیابانهای کشور قدم می‌زنند و فیلم های رقص و سرمستی آنان از درون زندان به بیرون مخابره میشود.
می‌توانید بجای ما تصور کنید و خود را جای ما بگذارید که چه تصویر سیاهی از این پارادوکس دوگانگی اجتماعی کنونی ایران بر روح و روان ما سایه می اندازد؟!
ما مگر کشتار هم شهری ها و دوستان و تیر های خلاص زدن و از پشت بام انداختن ها را فراموش می‌کنیم
مگر شکنجه شدن و تهدید و ارعاب خانواده های خود را میتوانیم فراموش کنیم ؟!
چندین سال گذشته اما همچنان آثار روانی آن خاطرات لعنتی کابوس شبانه ماست.
حالا وقتی میبینیم در شبکه های مجازی و رسانه ها دسته و اشخاصی که شبانه روز به عنوان معترضان داخلی بازتاب و تبلیغ داده میشوند
که فلان بیماری یا با تهدید اعدام و حبس ابد مواجه هستند و چند هفته بعد چیزی متفاوت تر همچون رقص و پایکوبی و بدنی سالم و تنومند از آنان در خارج از زندان میبینیم
در وهله‌ی اول از خود می‌پرسیم چرا این همه دروغ؟! بعد می‌گوییم قطعا داخل ایران دموکراسی و آزادی متفاوت تر از زمان ما ایجاد شده و رنجی که ما ایرانیان خارج از کشور برایش تاوان دادیم ظاهراً به میزانی به ثمر نشسته و در آخر به خود می‌گوییم در ایران در آن مقطع برای آزادی وطن آن هزینه را دادیم و بیرون از وطن در غربت اجباری به جهانیان در اعتراضات مکرر وضعیت بد زندانی ها و معترضین و شرایط بد مردم ایران را بازتاب دادیم و حالا این تصاویر و ویدئوهای میلیونی از خوشی و شادی رقص و پایکوبی نه فقط از گوشه گوشه شهرها بازتاب جهانی دارد بلکه از درون زندان ها هم همچنین است ما چگونه قضاوت می‌شویم؟! حکومت اینگونه نسل قبل را از دور خارج میکند و به بی تفاوتی و‌سکوت هدایت میکند .
نمی‌دانید مگر که زندانی سیاسی هدفی والا دارد بروکراسی نظام توتالیته حاکم را میشناسد تاریخ وطن خود را میداند حامیان خارجی حکومت را میشناسد و به خوبی میداند که حکومت آخوندی به دستور الیگارشی نظام گلوبالیستی به آن شخص والا مقام اجازه زیست اجتماعی در زندانهای ایران را
نمی‌دهد چه برسد به رقص و آواز و ورزش و گفتگوی گروهی.
شما در خصوص ایرانیان خارج کشور که شامل جمعیتی بیش از ۸ میلیون نفر هستند گاهی زیاده روی میکنید که آنان را بی مسوولیت یا اینکه بی تفاوت و گاها هم راستا با منافع غرب میخوانید هموطن.
من به عنوان یک هموطن شما درخارج
که سهم اجتماعی خود را در اعتراض به حکومت در ایران پرداخت کرده ام و امروز به استثنای سالیان گذشته بیش از یک دهه از وطن و زادگاه خودم گریخته ام زیرا از شکنجه و‌حبس و تهدید خانواده و از دست دادن دارایی خسته بودم زمان ما اینگونه با معترضان برخورد میکردند و زندان رقاص خانه و باشگاه زیبایی اندام نبود.
چه توقعی از ما دارید؟! در فضای مجازی هر چقدر فیلم و کلیپ از رنج و فلاکت مردم ایران بازتاب داده میشود در مقابلش میلیونها کلیپ رقص و تولد و شادی و پارتی مختلط و صدها هزار کلیپ دوربین مخفی دیگر با گویش ها و پوشش هایی هنجارشکنانه که برای ما آرزو بود زمانی نه چندان دور مشاهده می‌کنیم
ما هم چشم داریم و همه چیز را میبینیم هموطن و تجربه گذشته را هم دقیق به خاطر داریم که بخاطر یک تیشرت کوتاه چه بلایی بر سر ما می آوردند.
درست است که خارج از کشور به اجبار زیست غریبانه ایی داریم اما هرگز روزی نیست که بدون تداعی خاطره وحسرت زندگی در ایران برای ما سپری نشود.
در زمان ما خوردن وتولید و فروش شِیک مجعون ویتامینه جرم بود،داشتن ویدئو و نوار کاست وحتی ماهواره جرم محسوب میشد و هزاران دردسر قضایی برای دارنده آن ایجاد می‌کردندحالا تصور کنید در دوره ما با معترضان علیه سیاست و حاکمیت چه برخوردی داشتند؟!
هرگز نمیتوانید تصور کنید چون جای ما نبودید و فقط امروز را میبیند و‌نمیدانید برای همین مقدار ناچیز آزادی که پیدا کردیدچه تعداد جوان باشرف همطون توسط حکومت تکه تکه شده و هزینه داده اند.
نمی‌دانید سطح خشونتی که علیه ما در ایران بکار می گرفتند و هرگز نمیتوانید تصور کنید با آن میزان خشونت سازمان یافته دولتی چگونه با معترضان سیاسی در زندان ها برخورد میکردند !رقص و پایکوبی و‌باشگاه؟!
حالا ما با چشم و گوشت و پوست خود که تجربه کردیم در غربت هم میبینیم
که فلان شخص و اشخاص که شب و روز در جریانات رسانه ایی جایزه از بنیاد های صلح و حقوق بشری دریافت میکنند و هر هفته
(به یک دلیل سینمایی)ترند اخبار تمام رسانه میشوند
که مثلا حکم چندین وچند ساله زندان گرفته اند یا حکم ارتداد و اعدام
اما امروز سالم تر از قبل در خیابانهای کشور قدم می‌زنند و فیلم های رقص و سرمستی آنان از درون زندان به بیرون مخابره میشود.
می‌توانید بجای ما تصور کنید و خود را جای ما بگذارید که چه تصویر سیاهی از این پارادوکس دوگانگی اجتماعی کنونی ایران بر روح و روان ما سایه می اندازد؟!
ما مگر کشتار هم شهری ها و دوستان و تیر های خلاص زدن و از پشت بام انداختن ها را فراموش می‌کنیم
مگر شکنجه شدن و تهدید و ارعاب خانواده های خود را میتوانیم فراموش کنیم ؟!
چندین سال گذشته اما همچنان آثار روانی آن خاطرات لعنتی کابوس شبانه ماست.
حالا وقتی میبینیم در شبکه های مجازی و رسانه ها دسته و اشخاصی که شبانه روز به عنوان معترضان داخلی بازتاب و تبلیغ داده میشوند
که فلان بیماری یا با تهدید اعدام و حبس ابد مواجه هستند و چند هفته بعد چیزی متفاوت تر همچون رقص و پایکوبی و بدنی سالم و تنومند از آنان در خارج از زندان میبینیم
در وهله‌ی اول از خود می‌پرسیم چرا این همه دروغ؟! بعد می‌گوییم قطعا داخل ایران دموکراسی و آزادی متفاوت تر از زمان ما ایجاد شده و رنجی که ما ایرانیان خارج از کشور برایش تاوان دادیم ظاهراً به میزانی به ثمر نشسته و در آخر به خود می‌گوییم در ایران در آن مقطع برای آزادی وطن آن هزینه را دادیم و بیرون از وطن در غربت اجباری به جهانیان در اعتراضات مکرر وضعیت بد زندانی ها و معترضین و شرایط بد مردم ایران را بازتاب دادیم و حالا این تصاویر و ویدئوهای میلیونی از خوشی و شادی رقص و پایکوبی نه فقط از گوشه گوشه شهرها بازتاب جهانی دارد بلکه از درون زندان ها هم همچنین است ما چگونه قضاوت می‌شویم؟! حکومت اینگونه نسل قبل را از دور خارج میکند و به بی تفاوتی و‌سکوت هدایت میکند .
نمی‌دانید مگر که زندانی سیاسی هدفی والا دارد بروکراسی نظام توتالیته حاکم را میشناسد تاریخ وطن خود را میداند حامیان خارجی حکومت را میشناسد و به خوبی میداند که حکومت آخوندی به دستور الیگارشی نظام گلوبالیستی به آن شخص والا مقام اجازه زیست اجتماعی در زندانهای ایران را
نمی‌دهد چه برسد به رقص و آواز و ورزش و گفتگوی گروهی.
با این دوگانگی
پس به ما بگویید چه توقعی از ما دارید.به شخصه بخاطر دوری از وطن رنج میکشیم اما از شادی شما خوشحالیم پس چه باید بکنیم ؟!
بنده حاضرم سر زندگی خودم شرط ببندم
که هزاران هزار ایرانی شریف خارج از کشور همین تفکر و حس و حال را دارند.