مانوک خدابخشیان

حتما در این دو سه روز، درباره رفتن جان بولتون، تحلیل های گوناگونی از آدم‌های کراواتی و شیک شنیده‌اید؛ اما نظر من کم سواد**

علیرغم اینکه رسانه‌‌های داخلی می‌خواهند رفتن #جان_بولتون را پیروزی جمهوری اسلامی نشان دهند، اما بدانید که بدنه‌ای از نظام که جریان #۱۴معصوم را کلید زد، به‌علت هدر رفتن زحمات خود، اشک بر رخساره و آه در نهان دارد.

بدنه‌ای از نظام، قصد فروختن #جناح_سوم (که قبلا درباره آن بارها گفتم و نوشتم) به کمک رسانه‌های برون مرزی مانند #آیت_الله_‌بی‌بی‌سی و #منوتو، به آمریکایی ها بویژه #جان_بولتون را داشت؛ اما برکناری جان سیبیلو، هرچه رشته بودند را پنبه کرد. 😁

آن زمان متوجه نبودم که چرا این‌همه اصرار بر نام اشخاصی مانند #سیدهاشم_خواستار –که مجاهد خلق بودن آنان، اظهر من الشمس است– دارند؛ اما اکنون بهتر می‌فهمم که می‌خواستند با نام کسانی که هنوز در پی «الهيات رهایی بخش» اند، و به کمک جان بولتون و دیگر مقامات آمریکایی که به مجاهدین میل دارند، بار خودشان را ببندند. 😉 بیچاره آن مجاهدینی که چه حساب‌ها باز کرده بودند و پاییز نیامده، جوجه های خودشان را می‌شمردند. 😄

ضایعه برکناری جان بولتون را به… (نه، نمی‌گویم به مجاهدین خلق 😁) #منوتو و #آیت_الله_بی‌بی‌سی و #ایران_اینترنشنال و وابستگان، بویژه #عمار_ملکی که یک بار با نام #تحولخواه تیرش به سنگ خورده بود، تسلیت عرض می‌کنم. 😊 همچنین وسیله ایاب و ذهاب مهیاست؛ فقط یادتان نرود دستمال برای پاک کردن اشک، همراه داشته باشید. ☺️ هم #کلاغ_پر و هم #۱۴معصوم_پر 😊
بزودی #منوتو فیتیله‌ی #من_یار_پانزدهم_هستم را پایین خواهد کشید.

اما خطاب به #۱۴معصوم و معصومه ها:
این را در مغز خودتان فرو کنید که دوران #الهیات_رهایی_بخش به پایان رسیده است! دوران #اخوان_المسلمین و دوران #اسلام_انقلابی به سر آمده است!

وقتی می‌گوییم این نظام با اپوزيسيون (جاانداز و ساختگی)اش، باید به زباله‌دان تاریخ ریخته شوند، منظورمان دقیقا همه‌ی گروه ها و دسته‌جاتی است که در #کژراهه۵۷ نقش داشتند. وقتی می‌گوییم سرتاسر #نظام_اهریمنی باید برود، یعنی همگی همزادها و یاران ملاهای حاکم، (رفته و مانده و پسمانده‌ی مجاهدین خلق و چریک و توده‌ای و سایر گروه‌های تروریستی)، همگی باید Shift + Delete شوند که حتی قابل بازیابی هم نباشند.

در یک سخن، #بازگشت_از_کژراهه۵۷ یعنی خط بطلان بر روی #روز_شوم_۲۲بهمن و #بازگشت_به #قانون_اساسی_مشروطه به عنوان تنها راه نجات از دست #فرقه_تبهکار؛ چه نشستگان بر سفره انقلاب همچون ملایان و چه منتظرنشستگان همچون مجاهدین خلق…


** خوبی آدم بی‌سواد این است که نیازی به فیلم بازی کردن ندارد و با آسودگی شکلک (ایموجی) بکار می‌برد و آسوده‌تر نیز می‌گوید: «صورت کش اومده می‌خریم». 😁
@KhiresarMotamared

استوار چارلنگ، مامور کلانتری اهواز، متهم شد که یک پیرزن، دو مرد و یک نوجوان را با اسلحه سازمانی کشته است. [روزهای آینده روشن شد که ایشان در تاریخ‌های یاد شده جای دیگری بوده]. استوار چارلنگ در حوالی چهارراه زند ترور شد. شاهد نخست گفت ضاربین به عربی صحبت می‌کردند، شاهد دوم گفت که عربی آنها عربی محلی نبود، عربی حجازی بود.

در ۱۷ شهریور در میدان ژاله تهران، اولین تیر از سوی "به اصطلاح مردم" شلیک شد. خط اصابت تیر نیروهای ارتش تا چند سال پیش هم بود، اما هیچکدام به سمت مردم نبود. اطراف میدان شکوفه یک درجه دار ارتشی با ضربات چاقو کشته می‌شود. کسی نمی‌داند قاتل چه کسی بود.

در روزهای نخست پیروزی خون بر شمشیر، یاسر عرفات تروریست فلسطینی، کلت به کمر به ایران می‌آید و شعار ثورة ثورة اسلامیه جمهوری اسلامیه سر می‌دهد!

زمانی که جعفر شریف امامی، مسئول تشکیل دولت آشتی ملی شد، هنوز ساواک درگیر پرونده سینما رکس آبادان بود که خبر رسید یاسر عرفات تعدادی مسلسل کلاشینکف در جعبه های میوه که از طرف اسرائیل به ایران حمل شده بود، جا سازی و از مرز عراق وارد ایران کرده است.

با پیگیری ساواک مشخص شد که این مسلسل ها به انبار میوه در خیابان سرچشمه تهران رسیده است، اما هنوز مشخص نبود علت ارسال آنها چیست. مامورین ساواک در لباس مبدل به عنوان میوه فروش، باربر، وانتی و کامیوندار، تمام انبارهای میوه در سرچشمه را زیر نظر داشتند.

پنج شنبه ۱۶ شهریور ۵۷، محمد بهشتی در اجتماع میدان آزادی، قطعنامه‌ای را قرائت کرد: «استقلال آزادی جمهوری اسلامی» و اینکه فردا ساعت ۱۰ صبح در میدان ژاله، نهضت ادامه خواهد داشت.

برای ساواک، مشخص شد که مسلسل ها برای میدان ژاله است و مامورین از ساعت ۱۰ شب، در میدان ژاله مستقر شدند. اما حادثه‌ای روی داد که تمام برنامه های ساواک برای عقیم گذاشتن این توطئه بر باد رفت.

ساعت ۹ شب پنج شنبه ۱۶ شهریور، آنتونی دریک پارسونز سفیر انگلستان، به کاخ نیاوران رفت و شاه را در جریان این مسلسل ها و تجمع مردم در میدان ژاله گذاشت و از او خواست که با اعلام حکومت نظامی در تهران، از کشته شدن مردم جلوگیری کند.

ساعت ۱۰ شب، ارتشبد اویسی فرماندار نظامی تهران و ۱۲ استان شد. وقتی این خبر به ثابتی رسید، دو دستی بر سر خود زد و گفت: «برای مقابله با چند قبضه مسلسل، نیازی به ارتش نبود! فردا تعداد تظاهرات کننده بیشتر خواهد شد، ما چه کسی را بگیریم؟»

جمعه ۱۷ شهریور ۵۷، از ساعت ۶ صبح در اطراف میدان ژاله، ۳ گروهان از گردان ۱۴۰ پیاده لشگر گارد که آموزش جنگ های خیابانی و ضد چریکی دیده بودند، مستقر شدند.

گروه کیهان کمیته مشترک با لباس شخصی در تردد بودند اما خبری از ازدحام و تظاهرات نبود تا اینکه حدود ساعت یک و نیم بعدازظهر، گزارش رسید که تعدادی در سه راه شکوفه تجمع کرده‌اند. پرویز ثابتی با تیمسار اویسی در تماس بود و از او خواسته بود کسی تیراندازی نکند. تیمسار اویسی هم گفته بود نگران نباشید، تمام سربازان فشنگ مشقی دارند و فقط درجه داران و افسران، مسلح به فشنگ جنگی هستند و همه چیز تحت کنترل است.
تعداد جمعیت هر لحظه بیشتر می‌شد. جمعیتی حدود هزار نفر از سه راه شکوفه به طرف میدان ژاله در حرکت بودند و شعار «استقلال آزادی جمهوری اسلامی» می‌دادند. هنوز به میدان نرسیده بودند که رگبار مسلسل از پشت بام های روبروی اداره برق میدان ژاله به طرف آنها شلیک شد. چندین رگبار مسلسل هم به طرف سربازان شلیک کردند. مردم پا به فرار گذاشتند. تعدادی هم از میان مردم شلیک می‌کردند. فورا مامورین مخفی ساواک، به درون ساختمان ها رفتند و کسانی که شلیک کرده بودند، از پشت بام ها پا به فرار گذاشتند. تعدادی هلیکوپتر از هوانیروز به میدان ژاله اعزام شدند. تمام این حادثه شاید فقط ۱۰ دقیقه طول کشید. جمعیت پا به فرار گذاشتند و از کوچه های اطراف سه راه شکوفه متفرق شدند. مردم درب خانه‌های خود را باز می‌کردند و به فراریان پناه می‌دادند.

طبق آمار پزشکی قانونی، تعداد کل کشته ها ۸۷ نفر و مجروحین ۲۵۰ نفر بود که با آمبولانس به بیمارستان ها اعزام شدند. مامورین مخفی ساواک در ساعت ۴ بعدازظهر، خبر مهمی را گزارش کردند.
«کسانی که به مردم شلیک کردند، چندین چریک فلسطینی تعلیم دیده بودند که در تیراندازی مهارت داشتند.»

بنا به دستور پرویز ثابتی، پوکه فشنگ ها از روی پشت بام ها و گلوله هایی که به مردم اصابت کرده بود نیز، از پزشکی قانونی و بیمارستان ها جمع آوری شده بود. تمام پوکه ها و گلوله ها، از مسلسل کلاشینکف شلیک شده بود. اسلحه سازمانی ارتش ایران، مسلسل ژ-۳ بود و در ارتش ایران از مسلسل کلاشینکف استفاده نمی‌شد.

در حادثه ۱۷ شهریور، از لشگر گارد ۱۱ تن سرباز و درجه دار کشته و ۸ تن نیز در اثر تیراندازی مجروح شدند و جمعه سیاه میدان ژاله، به پای ارتش شاه نوشته شد.

نام نویسنده محفوظ