بعد می‌خواستم یه سری از تجربیات (که حالا برای خودمون پیش اومده یا بقیهٔ خانواده‌ها گفتن) رو تا اینجای کار بگم، شاید به درد کسی خورد. فقط اینکه اینا در مورد تهران و آقایونه، و عمدتا کسایی که توی خیابون گرفتن. شهرای دیگه نمی‌دونم اوضاعشون به چه شکله.

اول اینکه خانواده‌‌ها عموما گفتن وقتی که بردنشون، تا دو سه روز هییچ خبری نبوده و بعد با کارت تلفن یه نفر از اونجا زنگ زدن. گوشیشون هم خاموش بوده ولی یه وقتایی بعد از چندتا زنگ خوردن، ریجکت و بعد دوباره خاموش می‌شده.

دوم اینکه اگه بعد از گم شدنش، کلانتری‌ها و بیمارستانا رو گشتید و نبود، دیگه برید فشافویه، بیشتریا رو می‌برن اونجا. اوین هم خواستید برید ولی معمولا جواب نمی‌دن.
ما خودمون اینو نمی‌دونستیم و چند روز تو بی‌خبری کامل بودیم، ولی اونایی که تجربه داشتن، زودتر رفته بودن و با کد ملی پیداش کرده بودن.

سوم، انقددددر اونجا خر تو خره که هیچ قانون مشخصی وجود نداره که طرف کی کارش انجام می‌شه، حالا اونایی که مثلا شهریار و کرج و اینا بودن، انگار کارشون زودتر جلو رفته بود ولی کلا خیلی خرامان خرامان روند ثبت و پیگیری کارای زندانیا رو انجام می‌دن. مثلا همون ثبت سامانهٔ ثنا، برای روزی ۱۰، ۱۵ نفر انجام می‌دن و یه وقتایی هم کلا حال نمی‌کنن انجام بدن (سیمکارتاشونم یه کاری کردن که کسی از بیرون نمی‌تونه انجامش بده) ولی خب انگار اونا که از قبل داشتن، کارشون زودتر جلو رفته.