د کال وروستۍ غزل!

هغه ګلاب چې په ګلدان کې د هوس پروت دی
څه موده وروسته به یې ګورې چې تس نس پروت دی

د فکر شوخ یاغي بیان راګرځوی نه شم
که دې شهباز ته په قدم قدم قفس پروت دی

د تعصب غبار مو سترګې ړندوي د ایمان
لا مو د زړه پر سر غبار د خار و خس پروت دی

ژبه د شکر رانه مرګ د ناشکرۍ وړې!
په منډو ترړو زموږ ځکه وږی نس پروت دی!

تقدیر منم خو د عمل مخ مو بیخي تور دی!
د زړه نړۍ کې مو ایمان خوارکی پس پروت دی!

لا ځړېدلى عمري په ګنهګار پړي!
لا يې د ستړي ژوند په لپو کې نفس پروت دى

محمد حسن عمري