جمهوری اسلامی ایران به رغم تحریم‌های سنگین، پیشرفت‌های چشمگیری داشته و به عنوان مثال در بخش دفاعی و ساخت موشک و پهپاد به دستاوردهای قابل توجهی رسیده است. با توجه به این توانمندی‌ها، ایران تا چه میزان می‌تواند از خود دفاع کند؟
یک بحث، بحث اسلحه و موشک است، بحث مهم‌تر مردم هستند. اینها در این باور هستند که دارند تلاش می‌کنند که اختلافات داخلی ما را تشدید کنند، آن موقع اگر ما موشک هم داشته باشیم، دیگر به درد نمی‌خورد. وقتی که موشک نداشتیم، اما مردم همه با هم و در میدان بودند، عراق را تحریک کردند و همه هم کمک کردند که ایران را نابود کنند، حتی یک وجب از خاک ما را نتوانستند بگیرند. الان هم بیشترین تلاش اینها بر این است که اختلافات داخلی ما را تشدید کنند.
ما قادریم امکاناتی را درست کنیم که از خودمان دفاع کنیم. قصد حمله به هیچ کشوری نداشتیم و نداریم و نخواهیم داشت. ما از جنگ و خونریزی بدمان می‌آید. زمان زندگی محدود است و کلا 50 تا 70 سال فرصت است. اگر دعوا نکنیم می‌توانیم این مقدار در صلح و امنیت زندگی کنیم. برای چه چیزی به جان هم افتاده‌ایم و سر چه چیزی یکدیگر را می‌کشیم و به خاک و سرزمین هم تجاوز می‌کنیم؟ می‌توانیم سرزمین خود را داشته باشیم و به هم کمک کنیم، انسان باشیم و انسانیت را پیاده کنیم، ولی متاسفانه این ذهنیت حاکم نیست.
ما برای دفاع از کشورمان، اگر وحدت را حفظ کنیم و با هم باشیم، موشک داشته باشیم یا نه، آنها قادر نخواهند بود ما را زمین‌گیر کنند، ولی در عین حال، توان نظامی خود را روز به روز تقویت می‌کنیم تا نتوانند به راحتی حتی هوس حمله به ما را در سر بپرورانند و مثل غزه ما را بمباران کنند و شخم بزنند و دنیا صدایش در نیاید.
گفتگو با رئیس جمهور پوتین را چگونه ارزیابی کردید و آیا احساس کردید که رفاقتی میان شما شکل گرفته است؟ در دوران معاصر بسیار مهم است که روابط شخصی میان رهبران ایجاد شود.
ما نگاه‌هایمان را به تدریج به هم نزدیک می‌کنیم و آن حسی که جناب پوتین در رابطه با موضع‌گیری‌اش در قبال یکجانبه‌گرایی دارد و معتقد است باید چندجانبه‌گرایی باشد، آن حس در ما و در کسانی که دنبال آزادی و استقلال خودشان هستند، روز به روزتقویت می‌شود. در نتیجه ما این احساس همراهی و نزدیکی را در باورهایمان حس می‌کنیم و با هم خواهیم بود.
برای هر فردی که در اتحاد شوروی زندگی کرده، فیلمی به نام تهران 43، فیلم بسیار خاطره‌انگیزی است که بخش جالبی از تاریخ ما و شما در روند جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند. آیا ما توانیم شما را در جشن پیروزی جنگ جهانی دوم در مسکو ببینیم؟
باید ببینم چه پیش بیاید، انشاءالله.
برای ما از لحاظ احساس و احترام، حضور و ادای احترام شما به یادمان سربازان گمنام ما، بسیار با اهمیت بود، به ویژه اینکه سربازان روسی در سوریه شانه به شانه سربازان ایرانی علیه تروریسم جنگیدند، آیا احتمال دارد در آینده هم همکاری‌های فنی و نظامی دو کشور ادامه پیدا کند؟
ما هر وقت حاکمیت هر کشوری اراده کند و بخواهد می‌توانیم برای اقامه و برپایی عدالت و انصاف و حق با هم همکاری کنیم. سربازان دژهای محکم یک جامعه هستند، وقتی آن سربازان و نظامیان ذهنیتشان خراب شد و باورهایشان شکست، به همین راحتی که شما در سوریه دیدید، آن جامعه شکست می‌خورد. آن نیروهای نظامی و سربازان گمنام بودند که کشورها را حفظ کردند و امنیت را در آن کشورها بیمه کردند.
متاسفانه در سوریه آن سربازان باورهایشان از درون خالی شد و آن دژ محکم از درون خالی شد و در نتیجه به این گرفتاری رسیدند. امیدوارم دوباره سوریه خودش را پیدا کند و تمامیت ارضی خود را حفظ کند و همه کسانی که آنجا زندگی می‌کنند، بتوانند در سرنوشت خودشان مداخله کنند و شریک باشند.
اجازه بدهید یکبار دیگر بپرسم، همکاری‌های فنی و نظامی میان ایران و روسیه در آینده به چه صورت ادامه خواهد داشت؟
طبیعتا در تمام زمینه‌هایی که می‌توانیم از نظر دفاعی و امنیتی همکاری کنیم، تلاش خواهیم کرد، این همکاری‌ها را داشته باشیم، برای اینکه بتوانیم از خودمان دفاع کنیم و آنها نتوانند به همین راحتی هر وقت دلشان خواست بیایند و هر کاری دلشان خواست انجام بدهند و بروند.
باید همکاری کنیم که این باور از ذهن آنها بیرون برود که می‌توانند بمباران کنند و هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. چیزی که در غزه اتفاق افتاد وحشیگری و بربریتی بود که در طول تاریخ دیده نشده است. در طول تاریخ با شمشمیر آدم‌ها را می‌کشتند و الان با ابزار قدرتمندی که می‌تواند یک جمعیت وسیع بی‌گناه و با گناه را با هم قتل‌عام کند، آنجا به نمایش گذاشتند و دنیا و اروپا و آمریکا، این را دید و اینها را مسلح کرد و از جنایات‌شان دفاع کرد که این قابل قبول نبود.
تشکر می‌کنم جناب آقای رئیس‌جمهور و ممنونم از شما.
خواهش می‌کنم و آرزوی توفیق برای شما داریم.
یک بحث، بحث اسلحه و موشک است، بحث مهم‌تر مردم هستند. اینها در این باور هستند که دارند تلاش می‌کنند که اختلافات داخلی ما را تشدید کنند، آن موقع اگر ما موشک هم داشته باشیم، دیگر به درد نمی‌خورد. وقتی که موشک نداشتیم، اما مردم همه با هم و در میدان بودند، عراق را تحریک کردند و همه هم کمک کردند که ایران را نابود کنند، حتی یک وجب از خاک ما را نتوانستند بگیرند. الان هم بیشترین تلاش اینها بر این است که اختلافات داخلی ما را تشدید کنند.
ما قادریم امکاناتی را درست کنیم که از خودمان دفاع کنیم. قصد حمله به هیچ کشوری نداشتیم و نداریم و نخواهیم داشت. ما از جنگ و خونریزی بدمان می‌آید. زمان زندگی محدود است و کلا 50 تا 70 سال فرصت است. اگر دعوا نکنیم می‌توانیم این مقدار در صلح و امنیت زندگی کنیم. برای چه چیزی به جان هم افتاده‌ایم و سر چه چیزی یکدیگر را می‌کشیم و به خاک و سرزمین هم تجاوز می‌کنیم؟ می‌توانیم سرزمین خود را داشته باشیم و به هم کمک کنیم، انسان باشیم و انسانیت را پیاده کنیم، ولی متاسفانه این ذهنیت حاکم نیست.
ما برای دفاع از کشورمان، اگر وحدت را حفظ کنیم و با هم باشیم، موشک داشته باشیم یا نه، آنها قادر نخواهند بود ما را زمین‌گیر کنند، ولی در عین حال، توان نظامی خود را روز به روز تقویت می‌کنیم تا نتوانند به راحتی حتی هوس حمله به ما را در سر بپرورانند و مثل غزه ما را بمباران کنند و شخم بزنند و دنیا صدایش در نیاید.
گفتگو با رئیس جمهور پوتین را چگونه ارزیابی کردید و آیا احساس کردید که رفاقتی میان شما شکل گرفته است؟ در دوران معاصر بسیار مهم است که روابط شخصی میان رهبران ایجاد شود.
ما نگاه‌هایمان را به تدریج به هم نزدیک می‌کنیم و آن حسی که جناب پوتین در رابطه با موضع‌گیری‌اش در قبال یکجانبه‌گرایی دارد و معتقد است باید چندجانبه‌گرایی باشد، آن حس در ما و در کسانی که دنبال آزادی و استقلال خودشان هستند، روز به روزتقویت می‌شود. در نتیجه ما این احساس همراهی و نزدیکی را در باورهایمان حس می‌کنیم و با هم خواهیم بود.
برای هر فردی که در اتحاد شوروی زندگی کرده، فیلمی به نام تهران 43، فیلم بسیار خاطره‌انگیزی است که بخش جالبی از تاریخ ما و شما در روند جنگ جهانی دوم را روایت می‌کند. آیا ما توانیم شما را در جشن پیروزی جنگ جهانی دوم در مسکو ببینیم؟
باید ببینم چه پیش بیاید، انشاءالله.
برای ما از لحاظ احساس و احترام، حضور و ادای احترام شما به یادمان سربازان گمنام ما، بسیار با اهمیت بود، به ویژه اینکه سربازان روسی در سوریه شانه به شانه سربازان ایرانی علیه تروریسم جنگیدند، آیا احتمال دارد در آینده هم همکاری‌های فنی و نظامی دو کشور ادامه پیدا کند؟
ما هر وقت حاکمیت هر کشوری اراده کند و بخواهد می‌توانیم برای اقامه و برپایی عدالت و انصاف و حق با هم همکاری کنیم. سربازان دژهای محکم یک جامعه هستند، وقتی آن سربازان و نظامیان ذهنیتشان خراب شد و باورهایشان شکست، به همین راحتی که شما در سوریه دیدید، آن جامعه شکست می‌خورد. آن نیروهای نظامی و سربازان گمنام بودند که کشورها را حفظ کردند و امنیت را در آن کشورها بیمه کردند.
متاسفانه در سوریه آن سربازان باورهایشان از درون خالی شد و آن دژ محکم از درون خالی شد و در نتیجه به این گرفتاری رسیدند. امیدوارم دوباره سوریه خودش را پیدا کند و تمامیت ارضی خود را حفظ کند و همه کسانی که آنجا زندگی می‌کنند، بتوانند در سرنوشت خودشان مداخله کنند و شریک باشند.
اجازه بدهید یکبار دیگر بپرسم، همکاری‌های فنی و نظامی میان ایران و روسیه در آینده به چه صورت ادامه خواهد داشت؟
طبیعتا در تمام زمینه‌هایی که می‌توانیم از نظر دفاعی و امنیتی همکاری کنیم، تلاش خواهیم کرد، این همکاری‌ها را داشته باشیم، برای اینکه بتوانیم از خودمان دفاع کنیم و آنها نتوانند به همین راحتی هر وقت دلشان خواست بیایند و هر کاری دلشان خواست انجام بدهند و بروند.
باید همکاری کنیم که این باور از ذهن آنها بیرون برود که می‌توانند بمباران کنند و هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. چیزی که در غزه اتفاق افتاد وحشیگری و بربریتی بود که در طول تاریخ دیده نشده است. در طول تاریخ با شمشمیر آدم‌ها را می‌کشتند و الان با ابزار قدرتمندی که می‌تواند یک جمعیت وسیع بی‌گناه و با گناه را با هم قتل‌عام کند، آنجا به نمایش گذاشتند و دنیا و اروپا و آمریکا، این را دید و اینها را مسلح کرد و از جنایات‌شان دفاع کرد که این قابل قبول نبود.
تشکر می‌کنم جناب آقای رئیس‌جمهور و ممنونم از شما.
خواهش می‌کنم و آرزوی توفیق برای شما داریم.