متأسفانه شاهد سکوت خفت‌آلود چپ در برابر موج افغان‌ستیزی موجود که حمله‌ای علیه طبقهٔ ما است هستیم. چپی که نسبت به موج حمله به چندین میلیون عضو از طبقهٔ خود بی‌اعتناست را نمی‌توان نمایندهٔ طبقهٔ کارگر که جهانی است دانست. چپ ما هنوز از بند ملی‌گرایی چه محلی و چه ایرانی نگسسته است و ریشهٔ این پیوند هم نفوذ خرده‌بورژوازی در جریان چپ است. چپ تا زمانی انترناسیونالیسم و استقلال طبقاتی را در رأس برنامه‌های خود قرار نداده است، یعنی حملهٔ همزمان به هر شکلی از ملی‌گرایی و وطن‌دوستی با هر نامی، چه ایرانی، چه ترکی و کردی، یا افغان، و به خرده‌بورژوازی در اشکال مختلف آن، نمی‌تواند در برابر طوفان‌های پیش رو استراتژی مشخصی داشته باشد و لاجرم در مسیر تاریخ بازیگر بی‌عملی خواهد بود همانطور که اکنون در برابر موج مهاجرستیزی بی‌عمل و بی‌اعتناست.