•
#قلم_نوشت
آدم به همراهی که اتفاقی که توی مسیر هرروزه‌اش می‌بیند و لبخندی بینشان ردوبدل می‌شود هم دلش گرم می‌شود، به کودکی که هر صبح از بالکن خانه سلام می‌کند، به پیرمرد فروشنده که هر روز خداقوتی می‌گوید.
عادت می‌کند به بودنشان و اگر یک روز نباشند دل‌نگران می‌شود.
قراری وجود نداشته، وظیفه‌ای هم.
شاید آن هم‌ مسیر دلش خواسته از راه دیگری برود، کودک دوست داشته دیگر سلام نکند و پیرمرد خسته‌تر از آن است که بنشیند به تماشای آدم‌ها، اما دلواپسی این چیزها سرش نمی‌شود.
می‌دانم که حالا خواهی گفت آن‌ها تو را به بودنشان عادت داده بودند و حالا هم به نبودنشان عادت می‌کنی.
بله، آدم به نبودن هم عادت می‌کند اما سخت، اما سنگین.
نمی‌دانم داستان بود یا روایت. یادم نمی‌آید کجا خواندمش. قصه‌ی دخترکی بود که هر روز وقت برگشتن از مدرسه، از کنار پیرمردی که در آستانه‌ی خانه‌اش نشسته بود رد می‌شد. پیرمرد می‌گفت پخ! و دخترک می‌خندید. همین. اما عادت هرروزه‌شان شده بود.
تا این‌که یک روز دخترک حالش خوب نبود و در جواب پیرمرد نخندید. از فردا دیگر پیرمرد آن‌جا نبود. همین.
ما در قبال عادت‌هایی که ناخودآگاه برای بقیه ایجاد کرده‌ایم مسئولیم؟!
گمانم نه. اما کاش قبلش یک کلمه خبر بدهیم که من از فردا دیگر نیستم. بی‌خبری آدم را بیچاره می‌کند.

بنین نازنین♡
‌•