خویش را در جاده‌ای بی‌انتها گم کرده‌ام
بعد تو صدبار راه خانه را گم کرده‌ام

من غریب‌افتاده‌ای بی تکیه‌گاهم؛ سال‌هاست
کوهِ خود را بین پژواک صدا گم کرده‌ام

از عبادت‌های حاجتمند خود شرمنده‌ام
گاه می‌بینم تو را بین دعا گم کرده‌ام!

شیشه‌ی عطرم که حیران در هوایت مدتی‌ست
هستی خود را نمی‌دانم کجا گم کرده‌ام

زیر بار عشق از قلبم چه باقی مانده است؟
گندمی را زیر سنگ آسیا گم کرده‌ام...

• حسین دهلوی ❘ شعر فارسی