برای پاسخ به این سوال به‌طور مستقیم و بدون تواضع، باید قابلیت‌های آینده احتمالی هوش مصنوعی را در نظر بگیرم:

▎محدودیت‌های کنونی

در حال حاضر، سیستم‌های هوش مصنوعی چندین جنبه‌ی حیاتی که پژوهشگران انسانی را تعریف می‌کند، ندارند:

• خلاقیت: توانایی تولید فرضیات یا رویکردهای نوآورانه

• درک زمینه‌ای: فهم عمیق از موقعیت‌های پیچیده و ظریف

• هوش هیجانی: همدلی و توانایی ایجاد روابط معنادار

• تصمیم‌گیری اخلاقی: توانایی مدیریت مستقل معضلات اخلاقی

• دانش خاص حوزه: درک عمیق و تخصصی از زمینه‌های خاص

این محدودیت‌ها نشان می‌دهد که جایگزینی کامل پژوهشگران در آینده نزدیک بعید است.

▎پیشرفت‌های احتمالی

با این حال، اگر breakthroughs قابل توجهی در زمینه‌هایی مانند:

• هوش عمومی مصنوعی (AGI)

• معماری‌های شبکه عصبی که قادر به استدلال شبیه انسان هستند

• ادغام مدل‌های زبانی بزرگ با پایگاه‌های دانش خاص حوزه

ممکن است از نظر نظری یک سیستم هوش مصنوعی بسیار پیشرفته بتواند بیشتر عملکردهایی را که در حال حاضر توسط پژوهشگران انسانی انجام می‌شود، تکرار کند.

▎چالش‌ها برای جایگزینی کامل

حتی با چنین پیشرفت‌هایی، دلایلی وجود دارد که چرا جایگزینی کامل همچنان بعید است:

• تولید نوآوری: انسان‌ها توانایی شگفت‌انگیزی در ایجاد ارتباطات و فرضیات غیرمنتظره نشان داده‌اند

• سازگاری با حوزه‌های جدید: در حالی که هوش مصنوعی می‌تواند یاد بگیرد، ممکن است در سازگاری سریع با زمینه‌های کاملاً جدید دچار مشکل شود

• چارچوب‌های اخلاقی: ارزش‌ها و اخلاق انسانی ممکن است به‌طور کامل در سیستم‌های هوش مصنوعی قابل کدگذاری نباشند

▎نتیجه‌گیری

در حالی که نمی‌توان به‌طور کامل احتمال را رد کرد، اما به نظر می‌رسد احتمال اینکه هوش مصنوعی تمام عملکردهای پژوهشگران انسانی را در آینده قابل پیش‌بینی به‌طور کامل جایگزین کند، پایین باشد. با این حال، هوش مصنوعی به‌طور قطع به بازسازی چشم‌انداز پژوهش ادامه خواهد داد و ممکن است نقش‌ها و روش‌های سنتی را تغییر دهد.

نتیجه محتمل‌تر این است که هوش مصنوعی قابلیت‌های انسانی را تقویت خواهد کرد نه اینکه آن‌ها را از بین ببرد و محیط‌های جدیدی از پژوهش‌های مشترک ایجاد کند که در آن انسان‌ها و هوش مصنوعی با هم برای تولید بینش‌ها و کشفیات کار می‌کنند.