به دلیل خروج گاز از هسته‌اش، جایی که ستاره در مراحل پایانی زندگی‌اش جرم از دست می‌دهد و غبار روشن‌کننده نور ستاره‌ای را در سحابی می‌پراکند، به شکل‌گیری و توسعه ادامه می‌دهد. دانه‌های گرد و غبار در مقیاس میلی‌متری بخش‌هایی از مرکز سحابی را می‌پوشانند، بنابراین بیشترین نور مرئی از بیرون در دو لوب متضاد است که شکل مشخصی از ساعت شنی را از دیدگاه زمین تشکیل می‌دهند. گاز خروجی با سرعتی در حدود ۱۶۴ کیلومتر بر ثانیه به سمت خارج حرکت می‌کند و با حرکت به فضا به سرعت در حال گسترش است. این انبساط گاز منجر به ایجاد دمای پایین غیرعادی سحابی می‌شود.

کیت تیلور و مایک اسکاروت در سال ۱۹۸۰ پس از رصد آن با تلسکوپ انگلیسی-استرالیایی در رصدخانه سایدینگ اسپرینگ، آن را «سحابی بومرنگ» نامیدند.

در سال ۱۹۹۵، با استفاده از تلسکوپ ۱۵ متری در شیلی، اخترشناسان دمای آن را یک درجه بالاتر از صفر مطلق (۲۷۲٫۱۵- درجه سانتی گراد) اندازه گرفتند. این باعث می‌شود که علاوه بر دمای ایجاد شده توسط آزمایشگاه، سردترین مکان در کیهان باشد که تاکنون کشف شده‌است. حتی تابش زمینه کیهانی ۲٫۷ کلوین از انفجار بزرگ گرمتر از این سحابی است. این تنها شیء طبیعی است که تاکنون یافت شده و دمای آن کمتر از تابش پس‌زمینه است .

❓@AzmonOD❓