غم،

دوباره آهسته آهسته من رو در بر میگیره.

تو چشم هاش نگاه میکنم، بغلش میکنم و میگم میفهممت. تو رو تصدیق میکنم و حق داری که الان اینجا باشی.

کنترل رو دست تو میدم چون درست ترین حس برای لحظه حال تو هستی. اما به اندازه کافی برای سوگواری وقت گذاشتیم. اگه آرش امروز هم بخواد کم بیاره و غرق در تاریکی بشه پس ما چه فرقی با آرش دیروز داریم؟ اگه این همه درسی که از گذشته یاد گرفتیم رو الان به کار نبندیم پس کجا قراره به کارمون بیان؟

الان دیگه وقتشه که اوضاع رو تغییر بدیم. به جای کف زمین پخش شدن، اینبار بیا تا با قدرت تو و منطق من برنامه ریزی کنیم و تصمیم بگیریم چه کار هایی انجام بدیم تا شرایط رو بهتر کنیم.

بیا به این فکر کنیم که کجا ها رو درست اومدیم و باید به حرکت تو همین مسیر ادامه بدیم. به این فکر کنیم که کجا ها رو اشتباه رفتیم و باید تو مسیرمون تجدید نظر کنیم.

بیا به همه وزنه هایی که رو دوشمون هستند فکر کنیم و تلاشمون رو بیشتر کنیم تا زودتر ازشون رها بشیم. بیا تا هر چه قدر سنگین تر بودن ما هم بیشتر لج کنیم و انرژی بیشتری از خودمون بذاریم.

بیا به زخم هامون نگاه کنیم. به این فکر کنیم که تو به وجود اومدن کدوم هاشون نقشی نداشتیم، و بیا خودمون رو بابتشون مقصر ندونیم. به این فکر کنیم که تو کدوم هاشون مقصر اصلی خودمون بودیم، و بیا خودمون رو ببخشیم. اصلا بیا به جای دنبال مقصر گشتن ببینیم چیکار میتونیم بکنیم تا ترمیمشون کنیم.

غم عزیزم،

اگر غیر از این ها باشه و قرار باشه اینجا متوقف بشیم، پس پوینت همه تلاش هایی که تا الان کردیم و همه سختی هایی که تا الان متحمل شدیم چی میشه؟

بیا تصمیم بگیریم بهتر از قبل باشیم و بهتر از قبل عمل کنیم. بیا غمگین باشیم ولی همچنان با تمام توان بجنگیم و به حرکت ادامه بدیم.