*
درمان، گاهی شبیه راه رفتن در میان دو صدای هم‌زمان است.
یکی صدایی که به زبان می‌آید، کلماتی که به درمانگر گفته می‌شود .و دیگری، صدایی که در سکوت می‌پیچد؛ حرف‌هایی که گفته نمی‌شوند، شاید از ترس، شاید از شرم، یا شاید به این دلیل که هنوز خودمان هم معنایشان را نمی‌دانیم.
این سکوت، از لایه‌های عمیق‌تر ذهن ما می‌آید. لایه‌هایی که در آن، بخشی از ما تلاش می‌کند خودش را بپوشاند.
چنین است که هر جمله‌ی ساده، دو مکالمه را با خود حمل می‌کند:
یکی برای گفتن، و دیگری برای فهمیدن.

@arameshzehn44

در اینستاگرام همراه ما باشید👇
https://instagram.com/_arameshzehn