Adabiatchavoshi

امروز در حالی داریم وارد سال جدید می‌شیم که این جامعه به یک آرزوی مشترک رسیده. دیگه به جای «در سال جدید بهترین‌ها رو برات آرزو می‌کنم» گفته می‌شه: «امیدوارم همونی که همه می‌دونیم اتفاق بیفته» برای اینکه به این آرزوی مشترک برسیم، هزینه‌های زیادی داده شده، و فاجعه‌های زیادی رخ داده، و کشور به سمت نابودی رفته، یعنی فلاکت همزمان که خیلی چیزها رو از ما گرفته، یک سری چیزها رو داده. اینکه این جامعه یک روزی علیه آخوند باشه، و یکصدا آخوند رو نخواد، چیزی بود که به نظر خیلی دور میومد. همون جامعه‌ای که برای «روحانی» در سیرک انتخابات، پیام تبریک به همدیگه ارسال می‌کرد، بعدها همون جامعه عمامهٔ آخوندها رو از رو سرشون پرت می‌کرد. با سقوط در همه‌چیز، خیلی چیزهای دیگه هم در آستانهٔ سقوط قرار گرفتند. و این سقوطی که ما داریم تجربه می‌کنیم قراره خیلی چیزها رو باهم پایین بکشه.

مدتیه به «نخواستن مشترک» رسیده‌ایم، که آرزوی مشترکی رو رقم زده. اما خیلی وقته نوبت این شده که به «خواستن مشترک» برسیم، و خیلی وقته نوبت این شده که این آرزو تبدیل به «باور مشترک» بشه. نخواستنِ مشترک، لازم و ضروری بود. آرزوی مشترک، لازم و ضروری بود. اما «نخواستن» به تنهایی راه‌حل نیست، در «آرزو» هم عاملیتی نیست. راه‌حل در «خواستنِ مشترک» و عاملیت در «باور» مشترکه. پایان راه ما رو این دوتا تعیین خواهند کرد.

🎆🎆🎆🎆🎆

باید به «چهارشنبه‌ سوری» از پنجرهٔ «توتالیتاریسم» نگاه کنیم، تا خیلی چیزها شفاف‌تر بشه.

در توتالیتاریسم، «تنهایی» یک اصل ثابته. تنهایی نه فقط به معنی «همسایه از همسایه خبر ندارد» بلکه به معنی دور بودن «ذهنیت‌ها» از هم. آدم‌هایی که باید حس کنند کسی شبیه اون‌ها فکر نمی‌کنه. آدم‌هایی که نباید هیچ حس مشترکی با دیگران داشته باشند. آیا کسی رنج مرا می‌فهمد؟ آیا کسی مانند من خشمگین است؟ آیا در شادی من کسی شریک است؟ آیا کسی به چیزی که من فکر می‌کنم، فکر می‌کند؟ این‌ پرسش‌ها در ذهن این آدم‌هاست، حتی اگه مستقیم این پرسش‌ها رو نداشته باشند. و توتالیتاریسم با کنترل رسانه‌ و با وارونه جلوه دادنِ حقیقت و سانسور، دوباره این حس «تنهایی» رو تقویت می‌کنه. و اینجاست که فردی در اون جامعه، باز می‌بینه هیچکس شبیه خودش نیست. نمی‌تونه صدا و تصویر خودشو از جامعه پیدا کنه. توتالیتر به همین دلیل بی‌اعتمادی رو گسترش میده، این بی‌اعتمادی سوار بر اضطرابی شده که همه‌جا حضور داره، و در نهایت همه رو به غار تنهایی هدایت می‌کنه. هیچکس شریف نیست، هیچکس قابل اعتماد نیست، هیچکس درد مشترکی با تو نداره، هیچکس حس مشترکی با تو نداره، هیچکس تغییر نمی‌کنه، هیچکس شجاع نیست، همه بی‌ارزش‌اند. این پیام‌های توتالیتر برای تقویت این تنهایی و بی‌تفاوتی نسبت به همه‌چیز است.

چهارشنبه‌سوری به عنوان یک نماد، همیشه مقابل این توتالیتاریسم بوده. جایی که چیزی برای اشتراک وجود داره‌. جایی که حسی مشترک وجود داره. جایی که گوشه به گوشهٔ خونه‌ها، کوچه‌ها، خیابان‌ها، زیر پای مردم بود. جایی که یادآوری می‌کنه این خیابان‌ها همیشه متعلق به خودتون بوده. جایی که رنگی از اتحاده. و این‌ها برای حکومت توتالیتر سم بود. برای همین همیشه از این نمادها می‌ترسید و مقابل این نمادهاست. برای همین خیابون‌ها رو تبدیل به پادگان می‌کردند. اینکه چهارشنبه‌سوری تغییراتی کرد، اونم به دلیل زیست در حکومت آخوندی بوده، چیزی که طی سال‌ها ازش بهره برد و اضطراب از چهارشنبه‌سوری رو تقویت کرد، تا جایی که دیگه نه تنها رنگ اتحاد نداره، بلکه نماد ترسه. این حکومت اگه ۵۰ نفر در چهارشنبه‌سوری آسیب می‌دیدند، تبدیلش می‌کرد به ۱۰۰۰ تا و با شوق گزارش از بیمارستان‌ها تهیه می‌کرد.

🧨

‏با ناراحتیام کنار میام
یهو چاوشی پلی میشه غم عالم میوفته به جونم.
Azin 🌐

🌐 @AdabiatChavoshi

ممنون آقای چاوشی
دیگه پاسور هم دستمون بگیریم حالمون بد میشه
(Amirabbas)

🌐 @AdabiatChavoshi