@zhuanchannel
چند شب پیش، دمی مور هنگام دریافت جایزه گلدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش اول زن گفت: «ما گاهی فکر می‌کنیم به اندازه کافی باهوش، زیبا، لاغر، یا موفق نیستیم و خلاصه اینکه به‌طور کلی کافی نیستیم.
در چنین لحظاتی، زنی به من گفت:
بدان که تو هرگز کافی نخواهی بود.
اما به جای تلاش برای “کافی بودن”، خط‌کش اندازه‌گیری دیگران را کنار بگذار تا ارزش واقعی خودت را درک کنی. امروز من کامل بودن خودم را جشن می‌گیرم.»
این صحبت‌ها مرا به یاد تجربه‌هایی انداخت که بسیاری از ما در زندگی با آنها مواجه شده‌ایم:
لحظاتی که دیگران باعث می‌شوند احساس ناکافی بودن کنیم و ما، در واکنشی ناامیدانه، تلاش می‌کنیم نظرشان را تغییر دهیم.
غافل از اینکه هر بار، ایراد جدیدی بر ما وارد می‌کنند و بدین‌گونه وارد چرخه‌ای معیوب می‌شویم؛ چرخه‌ی «احساس ناکافی بودن - جلب رضایت دیگران».
این چرخه هرگز متوقف نمی‌شود و ما را به ورطه‌ی ناامیدی می‌کشاند، مگر اینکه در لحظه‌ای مناسب تصمیم بگیریم خود را از آن بیرون بکشیم.
این چرخه‌ی معیوب می‌تواند در هر نوع رابطه‌ای شکل بگیرد:
زناشویی، دوستی، کاری یا حتی روابط خانوادگی، با نزدیک‌ترین افراد مثل پدر و مادر، خواهر، برادر و فرزندان و تا زمانی که اجازه دهیم نظرات دیگران به واقعیت وجودی ما تبدیل شود، آرامش را نخواهیم یافت.
صحبت‌های دمی مور به یادم آورد که من نیز سال‌ها پیش همین مسیر را طی می‌کردم؛ خودم را با معیارهای دیگران می‌سنجیدم و همواره به دنبال کسب تأیید و رضایت‌شان بودم، رضایتی که هیچ‌گاه به دست نمی‌آمد. تا روزی که پذیرفتم هرگز برای دیگران کافی نخواهم بود.
از آن روز تلاش کردم خودم را، با تمام کاستی‌هایم، دوست بدارم و بپذیرم که هر نقصی در وجودم، که به خاطر خوشایند دیگران سعی در ترمیم آن ندارم، بخشی از کمال من است و امروز من نیز کامل بودن خود را جشن می‌گیرم.
#ژینوس_صارمیان
چند شب پیش، دمی مور هنگام دریافت جایزه گلدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش اول زن گفت: «ما گاهی فکر می‌کنیم به اندازه کافی باهوش، زیبا، لاغر، یا موفق نیستیم و خلاصه اینکه به‌طور کلی کافی نیستیم.
در چنین لحظاتی، زنی به من گفت:
بدان که تو هرگز کافی نخواهی بود.
اما به جای تلاش برای “کافی بودن”، خط‌کش اندازه‌گیری دیگران را کنار بگذار تا ارزش واقعی خودت را درک کنی. امروز من کامل بودن خودم را جشن می‌گیرم.»
این صحبت‌ها مرا به یاد تجربه‌هایی انداخت که بسیاری از ما در زندگی با آنها مواجه شده‌ایم:
لحظاتی که دیگران باعث می‌شوند احساس ناکافی بودن کنیم و ما، در واکنشی ناامیدانه، تلاش می‌کنیم نظرشان را تغییر دهیم.
غافل از اینکه هر بار، ایراد جدیدی بر ما وارد می‌کنند و بدین‌گونه وارد چرخه‌ای معیوب می‌شویم؛ چرخه‌ی «احساس ناکافی بودن - جلب رضایت دیگران».
این چرخه هرگز متوقف نمی‌شود و ما را به ورطه‌ی ناامیدی می‌کشاند، مگر اینکه در لحظه‌ای مناسب تصمیم بگیریم خود را از آن بیرون بکشیم.
این چرخه‌ی معیوب می‌تواند در هر نوع رابطه‌ای شکل بگیرد:
زناشویی، دوستی، کاری یا حتی روابط خانوادگی، با نزدیک‌ترین افراد مثل پدر و مادر، خواهر، برادر و فرزندان و تا زمانی که اجازه دهیم نظرات دیگران به واقعیت وجودی ما تبدیل شود، آرامش را نخواهیم یافت.
صحبت‌های دمی مور به یادم آورد که من نیز سال‌ها پیش همین مسیر را طی می‌کردم؛ خودم را با معیارهای دیگران می‌سنجیدم و همواره به دنبال کسب تأیید و رضایت‌شان بودم، رضایتی که هیچ‌گاه به دست نمی‌آمد. تا روزی که پذیرفتم هرگز برای دیگران کافی نخواهم بود.
از آن روز تلاش کردم خودم را، با تمام کاستی‌هایم، دوست بدارم و بپذیرم که هر نقصی در وجودم، که به خاطر خوشایند دیگران سعی در ترمیم آن ندارم، بخشی از کمال من است و امروز من نیز کامل بودن خود را جشن می‌گیرم.
#ژینوس_صارمیان