در ابتدای دومین رساله‌ی "تاملات" از نیچه می‌خوانیم: "این نیز تاملی نابهنگام است زیرا در این جا می‌کوشم فرهنگ تاریخی را که عصر ما به حق به آن می‌نازد به مثابه‌ی شر، شوربختی و نقص بفهمم، از آن رو که می‌پندارم، تب تاریخ به جانمان افتاده و نیز دست کم باید تشخیص دهیم دچار چنین تبی شده‌ایم."
به این شکل، نیچه "فعلی‌یت" (هنگامی‌یت)، و "معاصرییت خود را رو در روی زمان حال در گسستی خاص، و در تغییر دوره‌ای خاص استدلال می‌کند. آدمی که به راستی به دوره‌اش تعلق دارد، یعنی آدمی به راستی معاصر همانیست که به تمامی نه با عصرش سر سازگاری دارد و نه خواسته‌های زمانه ی خود را برآورده می کند، و به این شکل، این آدم نابهنگام دیده می‌شود؛ اما به دقت به همین دلیل، به دقت به خاطر این گسستگی و این بی‌هنگامی آدم معاصر نسبت به سایرین مستعدتر است که عصرش را درک کند و به چنگ آورد.


#معاصر_چیست؟
جورجو #آگامبن


https://t.me/voresangst