تهران پادکست | پادکست و کتاب صوتی |

از قعرِ این غُبـار ...
    من بانگ می‌زنم
   کای ...
   شب‌چراغِ مِهر !
   ما با سیاه‌کاری شب خو نمی‌کنیـم
   مسپارمان به ظلمتِ جاوید

   هرگز ! زمین مباد از ...
   دولتِ نگاهِ تو نومید

   نوری به مـا ببخش
   بر ما دوباره از سرِ رحمت بتاب ،
                                       ماه ...



| فریدون مشیری |

#ذکرشب

📻 @tehranpodcast 🍂

"فابینگ" (Phubbing) چیست و چگونه روابط ما را تهدید می‌کند؟ (+ توصیه‌های کاربردی)

❇️ بنا به تعریف، فابینگ 'Phubbing' عملی است که باعث می شود افراد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به دیگران به تلفن خود نگاه کنند.

❇️مطالعات بسیاری نشان داده‌اند که فابینگ به روابط اجتماعی افراد آسیب می‌زند، از رضایت زناشویی می‌کاهد و کودکان را به افسردگی دچار می‌کند. اگر می‌خواهید بفهمید شما نیز به فابینگ دچار هستید و چه باید بکنید با ما در خواندن این درس همراه شوید.
وقتی از سرکار خسته به منزل بر می گردید و سر میز یا سفره شام همسر یا فرزند شما سرش را در گوشی تلفن هم راهش کرده و با کلمات مبهم به شما پاسخ میدهد گرفتار فابینگ هستید. وقتی در مهمانی ها و دورهمی های دوستانه یا فامیلی بعد از سلام و احوالپرسی اولیه هر کس به گوشی همراهش مشغول می شود گرفتار فابینگ هستید. وقتی که در روابط عاطفی و زناشویی با شریک یا همسر خود به کافه رفته اید یا در منزل نشسته اید و یکی از شما مدام گوشی تلفنش را چک می کند گرفتار "فابینگ" شده اید.

یک مطالعه نشان داد که بیش از 17 درصد افراد حداقل چهار بار در روز در حضور دیگران و به هنگام صحبت با آنها دزدکی تلفن‌شان را چک می‌کنند.
تقریباً 32 درصد افراد نیز دو تا سه بار در روز فابینگ می‌كنند.
اگر چه شاید این رفتار چیز مهمی به نظر نرسد، اما تحقیقات نشان می‌دهد که فابینگ می‌تواند به روابط و سلامت روان شما آسیب برساند.

فابینگ (Phubbing) چیست؟
عمل نادیده گرفتن کسی که با شما صحبت می کند با توجه و نگاه کردن به تلفن همراه خود،یا به عبارت ساده تر: بی‌اعتنایی به دیگران با نگاه کردن به تلفن همراه.

نیروی محرک این احساسات چیست؟
فابینگ 4 نیاز اساسی انسان را تهدید می کند این نیازهای اصلی عبارتند از:
احساس تعلق داشتن
اعتماد به نفس
زندگی معنادار
احساس کنترل داشتن
وقتی کسی پیش شما با تلفنش مشغول می‌شود، شما ممکن است احساس طرد شدن و محروم شدن از مصاحبت او را بکنید. این می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت روان شما داشته باشد.
تحقیقات همچنین نشان میدهد افرادی که دچار فابینگ هستند تمایل زیادی دارند تا تلفن‌شان همیشه در دسترس باشد تا با شبکه رسانه‌های اجتماعی ارتباط برقرار کنند و به این وسیله خلاء ارتباط حضوری یا رودررو را پر کنند. این شروع یک چرخه معیوب است.

سه نشانه دچار بودن به فابینگ به این شرح است:
همزمان دو مکالمه دارید، یکی از طریق تلفن و یکی با شخص روبرویتان. شما به احتمال زیاد هیچکدام از این دو مکالمه را با موفقیت انجام نمی دهید و مطمئناً فیوب "Phub" (دچار فابینگ) هستید.
سرمیز یا سفره غذا یا دیگر موقعیت‌های اجتماعی با تلفن خود مشغول می‌شوید. قرار دادن تلفن کنار بشقاب غذا علامت هشداری است که نشان می دهد بزودی ارتباطات خانوادگی تان دچار اختلال خواهد شد.

یادتان باشد، حتی لازم نیست تلفن خود را در حین مکالمه لمس کنید تا روی رابطه شما تأثیر منفی بگذارد! یک مطالعه نشان داده است که تنها وجود تلفن در دستان یا کنار شما باعث می‌شود همسر، فرزند، خانواده یا دوستان و هم کارانتان کمتر با شما ارتباط برقرار کنند.
بدون چک کردن تلفن نمی توانید شام، نهار یا صبحانه تان را تمام کنید. این نشانه‌ای از دلهره و ترسی واقعی در شماست. ترسِ از دست دادن تماس، پیام یا پست جدیدی در شبکه های اجتماعی.

سه راه برای جلوگیری از فابینگ شدن:
۱- غذایتان را بدون تلفن بخورید
۲- تلفن را از دسترس خود دور کنید
۳- خود را به چالش بکشید.


📻 @tehranpodcast 🍂

یک بار با رضا و زیبا تصمیم گرفتیم برویم سفر. کجا؟ پرتغال. ده ساعت پرواز کردیم تا رسیدیم. از کجا؟ من از نیم‌کره‌ی شمالی و آن‌ها از نیم‌کره‌ی جنوبی.  هفت سال بود همدیگر را ندیده بودیم. بوس و لیس و بغل کردیم  و بعد زدیم به جاده. یک جایی رسیدیم کنار دریا. مرغ دریایی بود. صخره بود. آفتاب بود. ابر بود. فضا شبیه به کاتالوگ بهشتی بود که پیامبری برای دعوت به دینش قرار بود آن را بین امت تخس کند چشم‌مان خورد به یک ماهیگیر که روی صخره‌ها داشت با ماهی‌هایی که گرفته بود ور می‌رفت. مثل عقاب رفتیم سراغش و سر کلام را باز کردیم. از کجا آمدی؟ از یکی از روستاهای دورافتاده‌ی شمال ایتالیا. برای چی آمدی؟ برای ماهیگیری. با چی ماهی می‌گیری؟ با نیزه. چرا ماهی می‌گیری؟ واسه خنده و تفریح. دو تا ماهی به ما می‌فروشی؟ هرگز. چرا؟ سه تا مجانی بهتون می‌دم. خب چرا؟ چون خوشم اومده ازتون. دمت هم گرم.

سه تا ماهی از جامعه‌ی ماهی‌های بدشانس اقیانوس اطلس را جدا کردیم و پیچیدیم توی حوله. روی ماه ماهیگیر را بوسیدیم و رفتیم. یک ساعت بعد، رضا لخت شد و با کارد افتاد به جان ماهی‌ها و فلس‌شان را گرفت و تمام محتویات شکم ماهی‌ها را خالی کرد. انگار که آن را برای اقامت حضرت یونس آماده کرده باشد. تمیز و مرتب. منقل را بار گذاشتیم و ده دقیقه بعد ماهی‌ها روی ذغال‌های گر گرفته، درازکش به گناهان‌شان اعتراف می‌کردند. بعد هم سفره و بشقاب و کارد و چنگال و یک بطری شراب محلی. ماهی‌ها هم بودند. با چشم‌های متعجب وسط سفره.

خوردن ماهی‌ها و شراب که تمام شد، ولو شدیم روی زمین. از سفره فقط سر ماهی‌ها مانده بود که کماکان متعجب بودند. من هم اگر به جای آن‌ها بودم، تعجب می‌کردم. مردی الدنگ از یک روستای پرتِ ایتالیا، با نیزه‌اش دو ساعت پرواز کرده و آمده پرتغال. رفته وسط آب و افتاده دنبال ماهی‌ها. چند تای آن‌ها را خفت کرده و شکارشان کرده است. بعد چند نفر آدم را دیده که از شمال و جنوب کره‌ی زمین، ده ساعت پرواز کرده‌اند و آمده‌اند دقیقا همان‌جا. الدنگ نیزه‌دار ازشان خوشش آمده و سه تا ماهی را داده بهشان. حالا ماهی‌ها کجا هستند؟ غوطه‌ور در شراب محلی در حال هضم شدن در شکم سه آدمِ سیر. هر کسی باشد تعجب می‌کند.

تقدیر این‌ها را کی نوشته است؟ در چه حالی بوده که تقدیرشان را نوشته است؟ اصلا کدام فیلم‌نامه‌نویسی توان مهیا کردن چنین تقدیری را دارد؟ تقدیرشان بوی زحم می‌دهد. فروشگاه حیوان‌فروشی وقتی می‌خواهد به ما یک ماهی گُلی بفروشد، نیم ساعت دستور عمل و توصیه و نصیحت می‌کند تا خدای نکرده ماهی‌ گُلی اذیت نشود. تقدیر این یکی را کی نوشته است؟ همان که تقدیر بالایی‌ها را نوشته؟ اگر این‌طور باشد که آینه‌ی عدالت زنگار می‌بندد. تصادف خیلی قابل توجیه‌تر از تقدیر است. لااقل آدم دلش نمی‌سوزد. نتیجه‌ی تصادف، سوگواری است و نتیجه‌ی تقدیر سوگواری و خشم.

بگذریم. خلاصه این ماهی‌ها، در زمره‌ی بدشانس‌ترین ماهی‌های اقیانوس اطلس بودند. حتی در سرزمین خودشان هم دفن نشدند. بقایای‌شان هم هزارها کیلومتر آن‌طرفتر تبدیل به کود شد. تعمیم بدهیم به انگوری که شراب شد و حشره‌ای که دفن شد و نفت شد و سوخت هواپیما شد. و یا درختی که ذغال منقل شد. همان درختی که می‌توانست کتاب شود. و نشد.

| فهیم عطار |

#داستانک
#وبلاگ


📻 @tehranpodcast 🍂

روزی که خدا میشم،همه چی رو اصلاح میکنم، حالا می بینین. یکیش این دوری. این فاصله نامردو کلا از خلقت حذف میکنم، اونجور بشه دنیا که شما وقتی یه نفرو دلتنگی، آه، بغل دستت باشه. بعدشم جنگ رو حذف میکنم. یعنی یه روز صبح به آدما میگم لامصبا جا هست واسه همتون، چتونه؟ ئِه. به هر آدمی یاد میدم چطوری تو عکس وایسه که خوشگل تر بیفته. بی اعتنایی رو از ژن آدمیزاد پاک می کنم. دستور میدم همه همدیگرو دوست داشته باشن، وگرنه بیان برن از خلقت من، مرسی، اه. یه مقدار مشخصی از خوشبختی رو به همه میدم، بعدش میگم بازم هست برید خودتون پیدا کنین، خوشبختی همدیگرو هم نمیشه بدزدین. هیچ بچه ای رو مریض نمیکنم. والا الانم نمیدونم چطوری میتونم خدایی رو بپرستم که اجازه میده بچه ای که نمیتونه حرف بزنه و بگه چشه، مریض بشه. آها، ادکلن بوی بدن نوزاد خلق میکنم، به همه آدما میدم که موقع عصبانیت بو کنن، آروم بشن، انسان بشن. به هرکسی حداقل یه دونه دوست درست حسابی می بخشم، یه دوست که کنارش بتونه خود خودش باشه. به ماهی ها یاد میدم قلابو گاز نگیرن، یه آدما یاد میدم قلاب درست نکنن واسه ماهیا و آدما و همه چی. یه سیاره جداگونه میسازم، واسه اونایی که شبا حالشون خوب نیس، شبا برن اونجا دور هم یکیشون درددل کنه، بقیه گوش کنن و اگه نظری هم داشتن بدن. همدلانه. به هر پدر مادری، اول لیاقت پدرمادر بودن، بعدشم یه دختر و یه پسر می دم. به پدر مادرا، عمر جاودانه میدم که بچه هاشون دم غروبا دق نکنن از هراس یه روز نبودن مامان، یا پر کشیدن یهویی بابا.... آره جونم، خدا که بشم، خیلی کار دارم. اگه خسته شدم و یادم رفت، شماها یادآوری کنین. تا اون موقع رو همین صلیب روزمرگی حالم خوبه، با خبرای مزخرف دنیا کنار میام، و هر چند ساعت یه بار با ناله میگم ایلی، ایلی، لما سبقتنی......

| حمید سلیمی |

#وبلاگ
#داستانک

📻 @tehranpodcast 🍂