پادکست | تهران پادکست

هفته‌ پیش با نگار چت می‌کردیم و آسمان و ریسمان می‌بافتیم. حرف‌مان رسید به کلاس زبانی که می‌رود. بعد هم گفت که معلم‌شان موضوع انشا داده تا دو پاراگراف درباره‌اش بنویسند. این که اگر قرار باشد یک کلمه را از فرهنگ لغات حذف کنید، چه کلمه‌ای را حذف می‌کنید؟ به هر حال موضوعش هیجان‌انگیزتر از توصیف فواید گاو و گوسفند است. یا این‌که علم بهتر است یا ثروت (که قطعا هر کدام‌شان که آدم را خوشحال کند، بهترین است). بعد از من پرسید تو چه کلمه‌ای را دوست داری حذف کنی؟ و مطابق باقی مکالمات مرسوم بین‌ ما دو نفر، افسار خر بحث کشیده شد به سمت چرت‌گویی و هجو و هزل و خنده. این‌که مثلا خرمالو را حذف کنیم یا حسن‌ریوندی یا آروغ یا محمدرضا گلزار. بعد هم خداحافظی کرد و رفت و موضوع انشا را گذاشت تا بماند ورِ دل من.
پنج دقیقه بعد از خداحافظی‌مان، به ضرس قاطع با خودم گفتم که کلمه‌ی مورد نظر نفرت است. نفرت را باید حذف کرد. دو دقیقه بعد یاد مادر و پدرم افتادم. نظرم عوض شد و با قاطعیت تصمیم گرفتم تا کلمه‌ی دوری را حذف کنم. بعد یاد تراژدی‌هایی افتادم که سیاست‌مداران هرثانیه در جهان راه می‌اندازند و تصمیم گرفتم تا کثافت را حذف کنم. هر ده دقیقه یک بار نظرم عوض می‌شد. حماقت. تعصب. فقر. نادانی. مرض. مرز. سیاست. ثروت. درد و الخ. (که البته خرمالو کماکان در صدر جدول بود). نهایتا تصمیم گرفتم که اگر روزی من هم رفتم کلاس زبان و معلم‌مان خوش‌ذوقی کرد و این موضوع انشا را به ما تحمیل کرد، من به یک کلمه راضی نشوم. بحر طویل بنویسم برایش و بگویم که نیمی از فرهنگ لغات مایه‌ی فساد است و باید حذفش کرد و باید برگشت به دوره‌ی قبل از قابیل که با بیل هابیل را کشت و اولین زشتی را خلق کرد.
فقط این وسط یک چیزی ناقض حرف‌هایم است. این‌که متاسفانه افعال جهان ما با کانتراست ارزش خود را پیدا می‌کنند. هیچ خوبی‌ای بدون حضور بدی معنی پیدا نمی‌کند. هیچ سفیدی‌ای اگر در برابر سیاهی نباشد، دیده نمی‌شود. زیبایی کار کیشلوفسکی در برابر حاتمی‌کیا دیده می‌شود. سفیدی فرنی در کاسه‌ی سیاه چشم را می‌گیرد. یا با حضور خرمالوست که آدم زیبایی انگور و انار را درک می‌کند.
خلاصه این‌که جهان ما درهم است. خوب و بد با هم شکل می‌گیرند و فارغ از هم نیستند. زیبایی در کنار زشتی است که زیبا می‌شود. شادی هم کنار رنج مفهومش هویدا می‌شود. مارلون براندو هم کنار گلزار.

| فهیم عطار |

#داستانک

📻 @tehranpodcast ❄️

از ابتدای جهان
تا انتهای هستی
هر کس که تو را دید ، من بودم.

#ذکرشب

📻 @tehranpodcast ❄️

۸ مارس ، روزجهانی زن است. نه روز جهانی مادر است، نه روز جهانی خواهر است و نه روز جهانی همسر و پارتنر و ...!
شاید بپرسید که چه فرقی می‌کند و مادر و خواهر و همسر یک مرد نیز زن هستند. اما فرق دارد. برای مردی که به مادر و یا همسر خودش تبریک می‌گوید در واقعا به نسبتی که آن زن با خودش دارد تبریک می‌گوید.

زن، ورای مادربودن و خواهربودن و همسر بودن یک «زن» است. وقتی شما می‌گویید "مادرم روز زن مبارک"، شما به نقش مادری تبریک می‌گویید که از قضا عظیم و برجسته کردنش از سوی مردان دقیقا همان تبعیض است که باید در روز جهانی زن به آن توجه داشت. اندیشه‌های ضد زن با برجسته‌کردن و اغراق در نقش مادری همواره تلاش کردند که زنان را در خانه نگه بدارند تا برای‌شان شیران نر بزایند که به قول شاعر:
زنان را همان بس به دنیا هنر
نشینند و زایند شیران نر!

یا آن‌که:
زن خوب و فرمان‌بر پارسا
کند مرد درویش را پادشاه

گویا زن آن است که بزاید و مادری کند و یا همسری کند تا مرد خانه پادشاه بشود. دفاع از زن دفاع از مادری و همسری و خواهری نیست. دفاع از حق زن دفاع از زن است بدون نقش‌هایی که محیط و جامعه می‌خواهد بر دوش او بگذارد.

برجسته‌شدن زن بدون توجه به این نقش‌ها به همان نقش‌ها نیز توان می‌بخشد اما از آن طرف نمی‌توان به این سمت آمد. یعنی برجسته‌کردن مادری و همسری لزوما به ایفای حقوق «زن» منجر نمی‌شود. در همه‌ی فرهنگهای مردسالارانه از مادر و مادری تمجید شده است اما زن همواره و همواره درون این فرهنگ مردسالارانه آسیب دیده است.
«روز زن فقط و فقط روز زن است.»

۸ مارس


📻 @tehranpodcast ❄️