تهران پادکست | پادکست و کتاب صوتی |

میگن یه ضرب‌المثل ژاپنی هست که میگه:
اگر سوار قطار اشتباهی شدید،
در نزدیک‌ترین ایستگاه پیاده بشید،
چون هرچه پیاده شدن شما بیشتر طول بکشد، سفر برگشت شما گران‌تر خواهد بود.
این متن رو دوبار بخون. چون ژاپنی‌ها در مورد قطار صحبت نمی‌کنند.

#ذکرشب

📻 @tehranpodcast ❄️

خونۀ قبلی رو به یه خانم
که همسرش فوت کرده بود فروختم.
بچه کوچیک داشت و سرپرست خانوار بود.
یه مادر تنهای آفتاب سوخته و مظلوم و رنج کشیده و به لحاظ مالی خیلی ضعیف
برادر میانسالش که بسیار انسان نازنین و باشخصیتی بود
با سهم الارث ناچیز خواهر داشت تلاش می‌کرد براش خونه بخره که بی‌سرپناه نمونه.

خودمم اوضاع مالی بدی داشتم ولی در مراحل فروش، تا جایی که در توانم بود راه اومدم.
همون اول کار چن میلیون تومن که نسبت به ارزش کم ملک، رقم زیادی محسوب میشد تخفیف دادم.
وسطای کار اون جایی که مستاجر بود
صابخونه اثاثاشو ریخت بیرون، برادر خواهش کرد با اینکه نصفی از پول خونه مونده بود
اجازه بدم اثاث ببرن، میترسیدم و مردد بودم اما باز دلم نیومد و کلیدو دادم.

امروز بعد از بیشتر از دو سال،
برادر این اس‌ام‌اس رو داد و بعد از جواب‌های من زنگ زد دوباره کلی تشکر کرد و گفت که خواهرش
هم از خونه خیلی راضیه و طی این مدت با یک انسان خوب و شریف ازدواج کرده
و زندگیش تغییر کرده شکر خدا.... بغض کردم و از صمیم قلب براشون خوشحال شدم.

اینکه بعد از دو سال منو به نیکی یادشونه برام هزار برابر اون چند میلیون تومن ارزش داشت
من که واقعن کار خاصی براشون نکردم اما اینا رو نوشتم که بگم علی رغم اینکه روزگار بدیه
ولی همچنان قانون همونیه که از ازل بوده:
"خوبی هیچ وقت گم نمیشه."

| محسن باقرلو |

#داستانک

📻 @tehranpodcast ❄️

نوجوان که بودم عاشق یک دختری بودم که سال‌ها از من بزرگ‌تر بود...
من در خیالم روز به روز به او نزدیک‌تر می‌شدم و او ... در خیال او اصلاً من جایی نداشتم...
من تلاش‌های فراوانی می‌کردم | حتی شعر هم می‌گفتم | شعرهایم یکی از یکی افتضاح‌تر بود و اصلاً واژه‌ی "چیز شعر" را از روی شعرهای من برداشتند...
یک روز دختر بهم پیغام داد که از یکی خوشش آمده | گفت تپل است | خوشتیپ است | بامزه است | یک وقت‌هایی شعر می‌گوید و ...
نمی‌دانم چرا من یک لحظه به خودم گرفتم... با ذوقِ فراوان پرسیدم:"من می‌شناسمش؟"
گفت:"بله... می‌شناسیش" | گفتم شاید منظورش این است که آدم خودش را می‌شناسد و ...
گفتم من؟ | خندید و گفت:"دیوونه"...
بعد فهمیدم عاشقِ یکی از نزدیکانم شده و ازم خواست کمکش کنم...
آن‌جا بود که من برای اولین‌بار در زندگی‌ام کنار کشیدم...

کنار کشیدن حسِ بدی‌ست..
فکر کنم برای همین بود که علی دایی کنار نمی‌کشید | یا مثلاً علی کریمی یکی دو سال دیر کنار کشید..
همین چند روز پیش فیلمِ کفش‌هایم کو را دیدم | با خودم گفتم چرا پوراحمد کنار نمی‌کشد؟ ولی بعد با خودم فکر کردم و دیدم کنار کشیدن مگر به همین راحتی‌هاست؟

طرف با خودش می‌گوید این همه سال زحمت کشیدم | این همه تلاش کردم | یعنی همه‌اش تمام؟ یعنی دیگر امیدی نیست؟

کنار کشیدن یعنی دیگر ارزشی نداری | یعنی دیگر به درد نمی‌خوری | یعنی دیگر دیده نمی‌شوی | شنیده نمی‌شوی | خواسته نمی‌شوی ....

کنار جای بدی‌ست | تنگ است | تاریک است | خلوت است... هیچ‌کس دلش نمی‌خواهد کنار بکشد | بس که آن وسط خوب است...ولی وقتی یک‌نفر کنار می‌کشد یعنی دیگر به ته خط رسیده‌است و قید تمام روزها و شب‌ها و لحظه‌های خوب را زده‌است... یعنی تصمیم گرفته‌است به جای اینکه کنار کشیده شود | کنار برود...
رفتن سگش به کشیده شدن شرف دارد...

وقتی شنیدید یک نفر گفت:"کنار کشیدم" | فرقی ندارد چه فوتبال باشد و چه رابطه | هیچ‌چیز نگویید | فقط یا دستش را بگیرید | یا بغلش کنید ... هیچ چیز دیگری نگویید...

| کیومرث مرزبان |

#داستانک

📻 @tehranpodcast ❄️

يك مدير داشتيم، انگار شغل و حقوق مزاياش را توي حزب بعث يا توي قسمت رام كردن پلنگ و شيرهاي سركشِ يك انستيتو تحقيقاتيِ حيوان ازش گرفته بودند، هر چه ما را ميزد، مزه ي دلش نميداد. براش هيچ بود. من در حكومت همچين آدمي، هر وقت شاهين بازي داشت از مدرسه ميچُكيدم. هرچند فرداش زير كتك بمُردم.
زمين شاهين ته محله ما بود، دورش كپر و چادر كولي ها بود. كوليها كه خودشان مث همه كوليهاي دنيا همينطوري شِرتي پِرتي كپر زده بودن اونجا، شاكي بودند كه چرا زمين  شاهين آنجا و تو دستُ پاي آنهاست. اين بود كه هر بار توپ شوت ميشد لاي كپرها و بندُ بساطشان، ما بچه ها را ميفرستادند توپ را بياريم. نشد يكبار بروم و يك زن يا يك مرد كولي، يا اگر نبودند، بچه ي كون لختشان، يك فحش آب نكشيده اي بارم نكند. اشكال نداشت؛ چون توپ را كه برميداشتم، فكر ميكردم به جايي رسيده ام كه فحش هايشان را به عنوان نماينده باشگاه شاهين، به من ميدهند و ديگه يك عضو مثمرالثمر شده ام براي تيم. شاهين اينجوري رفت تو خونم. هر هيفده هيجده تاشون وقتي روز مسابقه پا به توپ ميشدن، دلم ميريخت.
اما يكيش دلم را ميبرد. يك سياه پت و پهن و موفرفري كه حرف، كم ميزد. دفاع بود و با جانش ميخواست يك سمت شاهين را ببندد. يك وظيفه شناسي تاريخي برده داري درَش بود. دروازه، اربابش بود و كسي حق نداشت برسد آنجا. من شاهين كه بازي داشت، دلم دست او بود. صداي چُلُپه يِ استوپِ سينه هايِ فراخش هنو تو گوشامه.
اسمش بود: علي پورآفريقا.
پريشب يكي از بچه هاي صنعت اومد خونه م.اومدن تهران اردو بزنن براي ليگ. تا نشست گفتم: علي پورآفريقا چه ميكنه آبودان؟ گفت: تو علي پور آفريقا رو ميشناسي مگه؟! گفتم: بگي نگي. گفت: قبلا فلافلي داشت، حالا با ماشين تو خط كار ميكنه...
مو ساكت شدم. گفت: تيم ملي جوانان و اميد بازي ميكرد. ميدونستي؟
نگفتم: ها. سرمو به حالت خاصي نچرخوندم. نگاهمو جاي خاصي ندوختم. نگفتم داري اسطوره مو به خودم توضيح ميدي رفيق.
اسطوره مخفي و تنهايِ خودمو. نگفتم وقتي همه عاشق فوروارداي تيم بودن،مو يواشكي عاشق علي پورآفريقا بودم.
براش چاي ريختم.
آدم اسطوره هاش كه زمين بخورن، خودش زمين خورده.چون روزي كه تو غار افلاطون بوديُ سايه ها رو نشونت ميدادن كه انتخاب كني، تو سايه ي اونو براي شكل كليِ زندگيت انتخاب كردي.
حالا او توي شصت سالگي، تازه از فلافل فروشي، به درجه ي بوق زدن با پرايد، براي مسافراي بغل خيابون نائل آمده. بوق. ميرم آبادان علي پورآفريقا را ميبينم. همين ايام. ميرم بغلش كنم و خبرِ رفتنِ غلام بوالخيري را براش ببرم. غلام، هيچوقت پورآفريقا را تعويض نكرد.

| احسان عبدی پور |

#داستانک


📻 @tehranpodcast ❄️