از طرفی این موضوع هم قابل بحث و تأمله. چی شد که نتیجه گرفتیم نظر بقیه مهم نیست و ما باید بر اساس هر چیزی که خودمون فکر می‌کنیم مهمه زندگی کنیم؟ این افراط اساس زندگی اجتماعی رو زیر سوال می‌بره و نه با غریزه و طبع انسانی‌مون هم‌خوانی داره نه با قوانین و طبع اجتماعی‌مون. انسان‌ها تحت هر شرایطی به هم وابسته‌ن و نمی‌تونن زندگی اجتماعی نداشته باشن. پس ساخت و حفظ روابط انسانی براشون مهم و ارزشمنده و باید وجود داشته باشه. کسانی هم که می‌گن من سال‌هاست تنها دارم زندگی می‌کنم، از «تنها زندگی کردن» تعریف درستی ندارن. ما عنکبوت نیستیم که زندگی انفرادی داشته باشیم. انسانیم و برای بقا نیازمند به حفظ روابط اجتماعی.