دایه شریفه، مادری که قامتش زیر سنگینی غم فرزند خم نشده و قلبش هنوز با تپش‌های عشق و یاد رامین می‌تپد. دست‌هایی که زمانی رامین را در آغوش می‌فشردند، اکنون تصویر او را با گل‌هایی از جنس عشق و حسرت نگه داشته‌اند. گل‌های سرخ در دستانش، گویی زبان دل او هستند، حرف‌هایی ناگفته از رنجی که سال‌ها بر دوشش سنگینی کرده است.

نگاهش در این تصویر، چشمان زنی است که جهان را از دریچه‌ی اندوه و امید دیده؛ مادری که فرزندش را در اوج جوانی از او گرفتند، اما یاد و خاطره‌اش همچنان در قلبش زنده است. دایه شریفه فقط مادر رامین نیست؛ او نماد تمام مادرانی است که برای عدالت، برای آزادی و برای عزیزانشان از دست داده‌اند.

این تصویر، یک فریاد خاموش است؛ فریادی که از دل یک مادر برخاسته، از دل کسی که هرگز تسلیم نشده و هرگز فراموش نخواهد کرد.

✍️سارا اردلان