بیماری پارکینسون

سن بروز ان معمولا پس از ۵۰ سالگی و در دو جنس برابر ‌و در غیر سیگاری ها شایع تر است

علائم
⁃ اختلال در شروع حرکات
⁃  کندی حرکات
⁃ صورت بی حالت
⁃  دست خط ریز
⁃ صدای  مونوتون
⁃ رژیدیتی عضلانی
⁃ ترمور در استراحت با فرکانس ۴ تا ۶ هرتز
⁃ وضعیت خمیده
⁃ افتادن و سقوط مکرر
⁃ اختلال راه رفتن
⁃  بابنسکی منفی
⁃  رفلکس های DTR نرمال
⁃ معاینه حسی نرمال
⁃ درگیری یکسان عضلات آگونیست و آنتاگونیست
⁃ شروع درگیری عمدتا یک‌طرفه و شروع از دست

سه معیار تشخیص
⁃ وجود دو علامت از سه علامت اصلی:(برادی کینزی ،رژیدیتی ،ترمور در حالت استراحت)
⁃ پاسخ مناسب به درمان با لوودوپا
⁃ عدم وجود علائم آتیپیک(علائم مخچه‌ای، علائم سیستم‌پیرامیدال، افتالموپلژی، سقوط مکرر اوایل بیماری، آپراکسی، دیسفاژی و دیزآرتری، دیسفونی )

درمان
⁃ لوو دوپا و کاربی دوپا:موثر ترین دارو
⁃ آمانتادین:جلوگیری از جذب مجدد دوپامین و کنترل دیس کینزی ناشی دوپامین
⁃ آنتی کولینرژیک: جایگاهی در درمان پارکینسون ندارند
⁃ آگونیست های دوپامین:پرگلوید، بروموکریپتین
⁃ درشروع درمان  در افراد جوان با آگونیست دوپامین و در افراد پیر با لوودوپا‌ ارجح است
⁃ مهارکننده های مونوامین اکسیداز
⁃ درمان های حمایتی
#نورولوژی
#پارکینسون