☕️دی اس ام DSM یک سیستم آمریکایی (البته در ایران هم توسط بعضی از همکاران جای کتاب مقدس پرستیده میشه) طبقه‌بندی اختلالات روانی هست مثلا میگه اگر این چند مورد را به مدت ۶ ماه داشته باشی اختلال افسردگی داری، اگر فلان موارد را داشته باشی فلان اختلال را داری و بیشتر بر اساس توصیف هست، مثلا کم و زیاد شدن خواب، اشتها و لذت نبردن از فعالیتهای قبلی و...
✔️با وجود اینکه این سیستم مزایای زیادی بخصوص برای روانپزشک ها داره، مثل تشخیص راحت اختلال، تجویز دارو، بستری و شرایط بیمه و دادگاه و ... ولی یک خطری هم داره، که این طبقه بندی ها تبدیل به عینک بشه و نذاره واقعیت طرف را ببینیم. میتونیم مثل اکثر روانشناس ها و روانپزشک ها باشیم و به افراد به چشم برچسب نگاه کنیم
و صد برچسب دیگه
✔️یا مثل بیون باشیم و در جواب کسی که پرسیده بود حتما آدمایی مثل من را زیاد دیدید گفته نه اولین باری هست که آدمی مثل تو را می‌بینم، یعنی بدون برچسب زدنِ سریع، مشتاقانه ببینیم فرد کیه، چه داستانی داره، چه شخصیتی داره
✔️حالت افراطی این مسأله را هم در استفاده بیش از حد و عجیب جوانان از عنوان بیش فعالی و ADHD میشه دید، حالت جالبتر و البته غم انگیزانه تر آن را در حکومت هایی مشاهده کرد که با برچسب زدن به منتقدان در صدد بیمار جلوه دادن آنها هست
✔️حالا اتفاقی داشتم مینی‌سریال پنگوئن(خطر اسپویل سریال) را میدیدم، پدر داستان ،طی یک حرکت هماهنگ شده، دخترش را به بیمارستان روانی انتقال داد، پزشکان و کادر و سایر بیماران، پیش فرضانه به سوفیا به چشم یک بیمار متوهم پارانویید نگاه میکردند و هر چی میگفت را مسخره میکردند، دختره هم عصبانی میشد و میگفت بابا من دیوانه نیستم برای من پاپوش دوختند، دوباره روانپزشک گزارش هذیان و پارانویا را رد می‌کرد، شوک الکتریکی میدادند، به زور دارو میدادند
🪴 اگر نتوانیم بدون عینک هم به مسایل و پدیده ها توجه کنیم،ممکنه از یک جایی به بعد دیگه مرز سلامت و جنون به هم میخوره، سوفیا خودش هم انگار باور می‌کنه، حتی بیننده هم از دیوانه دیدنش تعجب نمیکنه و داشتم تصور میکردم چقدر وحشتناک هست که هر چی بگی،حرفت به عنوان علامتی از مریضی دیده بشه و به انسان بودنت احترامی گذاشته نشه، شاید بعضی وقتا شنیدن و فهمیدن واقعی فرد مهمترین کاری باشه که میتونیم انجام بدیم.
☑@NeoRavankavi
تماشای بخشی از این سکانس
✔️با وجود اینکه این سیستم مزایای زیادی بخصوص برای روانپزشک ها داره، مثل تشخیص راحت اختلال، تجویز دارو، بستری و شرایط بیمه و دادگاه و ... ولی یک خطری هم داره، که این طبقه بندی ها تبدیل به عینک بشه و نذاره واقعیت طرف را ببینیم. میتونیم مثل اکثر روانشناس ها و روانپزشک ها باشیم و به افراد به چشم برچسب نگاه کنیم
ADHD
OCD
MDD
BPD
و صد برچسب دیگه
✔️یا مثل بیون باشیم و در جواب کسی که پرسیده بود حتما آدمایی مثل من را زیاد دیدید گفته نه اولین باری هست که آدمی مثل تو را می‌بینم، یعنی بدون برچسب زدنِ سریع، مشتاقانه ببینیم فرد کیه، چه داستانی داره، چه شخصیتی داره
✔️حالت افراطی این مسأله را هم در استفاده بیش از حد و عجیب جوانان از عنوان بیش فعالی و ADHD میشه دید، حالت جالبتر و البته غم انگیزانه تر آن را در حکومت هایی مشاهده کرد که با برچسب زدن به منتقدان در صدد بیمار جلوه دادن آنها هست
✔️حالا اتفاقی داشتم مینی‌سریال پنگوئن(خطر اسپویل سریال) را میدیدم، پدر داستان ،طی یک حرکت هماهنگ شده، دخترش را به بیمارستان روانی انتقال داد، پزشکان و کادر و سایر بیماران، پیش فرضانه به سوفیا به چشم یک بیمار متوهم پارانویید نگاه میکردند و هر چی میگفت را مسخره میکردند، دختره هم عصبانی میشد و میگفت بابا من دیوانه نیستم برای من پاپوش دوختند، دوباره روانپزشک گزارش هذیان و پارانویا را رد می‌کرد، شوک الکتریکی میدادند، به زور دارو میدادند
🪴 اگر نتوانیم بدون عینک هم به مسایل و پدیده ها توجه کنیم،ممکنه از یک جایی به بعد دیگه مرز سلامت و جنون به هم میخوره، سوفیا خودش هم انگار باور می‌کنه، حتی بیننده هم از دیوانه دیدنش تعجب نمیکنه و داشتم تصور میکردم چقدر وحشتناک هست که هر چی بگی،حرفت به عنوان علامتی از مریضی دیده بشه و به انسان بودنت احترامی گذاشته نشه، شاید بعضی وقتا شنیدن و فهمیدن واقعی فرد مهمترین کاری باشه که میتونیم انجام بدیم.
☑@NeoRavankavi
تماشای بخشی از این سکانس