برای خودم خیلی جالبه که وقتی میخندم لپام میاد بالا و باعث بسته شدن چشمهام میشه، این عکسهارو دوست دارم، این روزهارو هم دوست دارم، آدمها و احساساتی که تجربه میشن رو هم دوست دارم، اما این ورژن از من رو نه.
خیلی تلاش می‌کنم که کم کم و ریز ریز بتونم تغییرش بدم، اصالتش رو حفظ کنم و فقط گرد و غبار رو شونه هاش رو بتکونم.
این رو هم یادگاری میذارم اینجا بمونه برای روزی که برگردم و بگم، آخیش، حالا شد.