✅ ۴ - دفن میت :
در نمازخانه هفت شمع روشن است و موبدها
(قانوناً باید دو نفر باشند) در حالی که روبه روی میت ایستاده اند به سرودن گات ها می پردازند و وقتی به نقطه ی معین رسیدند با اشاره ی دست آن ها پاکشویان میت را برداشته به سوی محل گور می برند و آن را با تخت آهنی در گور که کنده شده است می گذارند.
روی قبر با سنگ های سیمانی پوشیده و درزهای آن ها با سیمان گرفته می شود و بعد روی آن را با خاک پر می نمایند پس از چند ماه روی گورسنگ انداخته می شود و نام شخص در گذشته روی لوحه حک مي گردد.
در پایان این بخش لازم می دانیم دو نکته را یادآور شویم.
❇️ نخست این که ؛ همه ی گورها شرقی غربی کنده می شوند و مرده را طوری در قبر قرار می دهند که سر او به سوی باختر و رویش به سوی خاور باشد.
❇️ دوم این که ؛ در بیشتر نقاط زرتشتی نشین محلی وجود دارد که دارای دو درب است و زرتشتیان آن جا رازادومرک ado Marg یا پرسش Parsesh می نامند.
جسد بی جان شخص در گذشته پس از انجام تشریفات مقدماتی به شرح گفته شده در این گفتار بر روی دوش پیش گاهنان از یکی از درها وارد این محل می شود.
این جا غسل میت به عمل می آید و نماز ویژه ی (گاتهای اهنود) توسط موبدان برای در گذشته سروده شده و سپس جنازه را از درب دوم خارج نموده به آرامگاه ابدی می برند.
در ایران باستان محل زاد و مرک از امروز بسیار مفصل تر و دارای اتاق ها و وسایل بیشتر بوده است.
این محل را اداره زاد و مرک يعنى اداره ی متولدین و متوفیات می نامیدند که امروز به نام اداره ی ثبت احوال معروف است.
در آن زمان همه ی نوزادان و در گذشتگان به این محل آورده می شدند و از يک در که در ورودی بود وارد و از قسمت های مختلف به ترتیب گذشته، به وسیله ی پزشکان متخصص معاینه می شدند و واقعه ی زایش یا درگذشت در دفاتر ویژه ی ثبت و گواهی لازم نیز صادر میشد و پس از انجام کلیه ی تشریفات از درب دوم بیرون می رفتند ولی امروز تمام قسمت ها و تشریفات آن از بین رفته و تنها استفاده ای که از این محل می شود شستشوی مرده و نماز گذاردن بر آن است.
📚 بُن مایه :
برگرفته از نسک ؛ مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان.
✍ نوشته ی ؛ موبد اردشیر آذر گشسب.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۲۱۰
@khashatra
ادامه دارد...
در نمازخانه هفت شمع روشن است و موبدها
(قانوناً باید دو نفر باشند) در حالی که روبه روی میت ایستاده اند به سرودن گات ها می پردازند و وقتی به نقطه ی معین رسیدند با اشاره ی دست آن ها پاکشویان میت را برداشته به سوی محل گور می برند و آن را با تخت آهنی در گور که کنده شده است می گذارند.
روی قبر با سنگ های سیمانی پوشیده و درزهای آن ها با سیمان گرفته می شود و بعد روی آن را با خاک پر می نمایند پس از چند ماه روی گورسنگ انداخته می شود و نام شخص در گذشته روی لوحه حک مي گردد.
در پایان این بخش لازم می دانیم دو نکته را یادآور شویم.
❇️ نخست این که ؛ همه ی گورها شرقی غربی کنده می شوند و مرده را طوری در قبر قرار می دهند که سر او به سوی باختر و رویش به سوی خاور باشد.
❇️ دوم این که ؛ در بیشتر نقاط زرتشتی نشین محلی وجود دارد که دارای دو درب است و زرتشتیان آن جا رازادومرک ado Marg یا پرسش Parsesh می نامند.
جسد بی جان شخص در گذشته پس از انجام تشریفات مقدماتی به شرح گفته شده در این گفتار بر روی دوش پیش گاهنان از یکی از درها وارد این محل می شود.
این جا غسل میت به عمل می آید و نماز ویژه ی (گاتهای اهنود) توسط موبدان برای در گذشته سروده شده و سپس جنازه را از درب دوم خارج نموده به آرامگاه ابدی می برند.
در ایران باستان محل زاد و مرک از امروز بسیار مفصل تر و دارای اتاق ها و وسایل بیشتر بوده است.
این محل را اداره زاد و مرک يعنى اداره ی متولدین و متوفیات می نامیدند که امروز به نام اداره ی ثبت احوال معروف است.
در آن زمان همه ی نوزادان و در گذشتگان به این محل آورده می شدند و از يک در که در ورودی بود وارد و از قسمت های مختلف به ترتیب گذشته، به وسیله ی پزشکان متخصص معاینه می شدند و واقعه ی زایش یا درگذشت در دفاتر ویژه ی ثبت و گواهی لازم نیز صادر میشد و پس از انجام کلیه ی تشریفات از درب دوم بیرون می رفتند ولی امروز تمام قسمت ها و تشریفات آن از بین رفته و تنها استفاده ای که از این محل می شود شستشوی مرده و نماز گذاردن بر آن است.
📚 بُن مایه :
برگرفته از نسک ؛ مراسم مذهبی و آداب زرتشتیان.
✍ نوشته ی ؛ موبد اردشیر آذر گشسب.
✍ رونوشت ؛ بردیا بزرگمهر.
۲۱۰
@khashatra
ادامه دارد...