.
چرا بغل-بغل آدمی که دوستش داری-انقد خوبه؟
مگه بغل چی داره؟ نه قرض و قوله هاتو صاف میکنه، نه شیکم پهلوتو آب میکنه، نه جوشی که رو کله ی دماغت زده رو محو میکنه، نه جلوی جنگ منگ و موشک پوشکو میگیره. نه هیچی!
پس چرا انقدر خوبه؟ وقتی تو اعماقش فرو میری، برای چند لحظه حس میکنی همه چی سرجاشه ؛ همه چی درسته!
بهت مُشتبه میشه که نکنه بالکل در جای دیگه ای فرود اومدی!سوئیس موئیسی جایی! اونم نه با این سر و شکل خودت، جوش و شیکمپهلو. بلکه حتی بلوند و بلوری و چشم رنگی!
بودا بود از قصرش اومد بیرون همه بدبختیا و نکبت جهان رو یک هو، یک جا دید؛ انگار این برعکسش باشه و بودا عقب عقبکی، در یک حرکت ریوِرس مانند، از همه رنج های جهان کناره میگیره و به قصری پا میذاره که درش هیچ بدیی نیست!
و انگاری آدم ابوالبشر ، لحظه ای که میخواد گاز اول رو به اون سیب کوفتی بزنه، یه لحظه به خودش میاد،دندوناشو از رو اون سیبه ور میداره، یه فوت میکنه بهش و صحیح و سالم، میذاره سرجاش و همه چی -در یک لحظه حیاتی-از فاجعه عقب نشینی میکنه!
مگه بغل چی داره که گاهی انگار آدم بهشت گمشده خودش رو توی یک لحظه فرّار و گذرا اونجا دوباره پیدا میکنه؟
مثل خوابِ خوبِ فراموش شده ای که یه لحظه به یادت بیاد و باز غیب شه...